اشاره:اجلاس شانگاهای روزهای بیست و پنجم و بیست و ششم شهریور هر سال برگزار می شود. این سازمان هشت عضو دائم دارد و کشورهای افغانستان، بلاروس، ایران و مغولستان نیز به عنوان عضو ناظر و ۶ کشور آذربایجان، ارمنستان، پادشاهی کامبوج، نپال، ترکیه و سریلانکا از شرکای این سازمان به حساب می آیند. این سازمان به عنوان یک نهاد با نفوذ همکاری‌های منطقه‌ای، سازمانی میان‌دولتی است که در سال ۲۰۰۱ با هدف همکاری‌های چندجانبه امنیتی، اقتصادی و فرهنگی از سوی رهبران چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان تشکیل شد. هدف اصلی تشکیل سازمان شانگهای با توجه به ایفای نقش اصلی روسیه و چین در آن، برقراری موازنه در برابر نفوذ آمریکا و ناتو در منطقه بوده و است. از سال 2005 تا کنون ایران درخواست خود را برای اینکه عضو دائمی از کشورهای شانگهای باشد ارسال کرده بود. اما تا کنون این تقاضا از سوی اعضای دائم پذیرفته نشده بود. با این وجود در پایان بیست و یکمین نشست سران سازمان شانگهای که در دوشنبه پایتخت تاجیکستان برگزار شد، سران ۸ کشور عضو اصلی سازمان، نظر موافق خود را با تبدیل عضویت جمهوری اسلامی ایران از عضو ناظر به عضو اصلی اعلام و اسناد مربوط به آن را امضا کردند و کشورمان از این پس به عنوان عضو اصلی این سازمان مهم منطقه ای با کشورهای عضو همکاری و تعامل خواهد داشت. شی جین پینگ رئیس جمهور چین که به صورت مجازی در اجلاس سازمان همکاری شانگهای در دوشنبه پایتخت تاجیکستان شرکت داشت، اعلام کرد که ایران به عنوان عضو کامل سازمان همکاری شانگهای پذیرفته می شود.ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه نیز گفت که ما از تصمیم پذیرش ایران در سازمان همکاری شانگهای حمایت می کنیم. گزارش پیش رو به مهم ترین اهداف ایران در اجلاس شانگهای می پردازد که در ادامه می خوانید.

از آنجا که ایران به دنبال تثبیت جایگاه خود در شرق است و دولت سیزدهم هم تاکید فراوانی به افزایش ارتباط با کشورهای شرق و همکاری های اقتصادی دارد،‌شانگهای یک فرصت بی نظیر را برای ایران فراهم میکند. این کشورها با هدف برقراری موازنه نفوذ امریکا تشکیل شده اند و در موقعیتی که تهران خود را زیر فشار تحریم هایی که ایالات متحده وضع کرده می بیند، همکاری با کشورهای موثر در شرق می تواند به معنای یافتن راهی برای عبور از بحران باشد. از آن سو به ویژه با تحولات افغانستان، حضور ایران در شانگهای به عنوان کشوری که مرز بسیار گسترده ای با این کشور دارد، حضورش در میان اعضای دائم اهمیت بیشتری پیدا کرده. پیش از این مخالفت دو کشور تاجیکستان و  ازبکستان که روابط سردی با تهران دارند مانع از حضور ایران در شانگهای بود. البته تا پیش از آن یعنی در حد فاصل سال های 2005 تا 2014 به دلیل تحریم ها پذیرش ایران در این سازمان امکان پذیر به نظر نمی رسید.با همه اینها حضور در شانگهای در ایران همیشه مخالفانی هم داشته است. آنها معتقدند حضور کشورمان در تشکلی که اهداف امنیتی را دنبال می کند، به سود منافع ملی نیست و همچنین برخی دیگر قدرت بالا دست چین و روسیه در شانگهای مدنظر قرار می دهند و همکاری با شانگهای را در جهت مخالف با شعارهای اساسی کشور در زمینه استقلال می دانند. با همه اینها اما به نظر می رسد تفکر اساسی که ایران را مجاب می کند تا به عضویت در شانگهای اصرار ورزد، اهمیت اتحادهای منطقه ای است که ضرورت آن روز به روز بیشتر نمایان می شود. 
هدف اصلی شانگهای ایجاد توازن در جهان است . تا از قدرت یک جانبه امنیتی و نظامی و اقتصادی ایالات متحده کاسته شود. اما همواره کشورهای عربی کم ترین اقبال را نشان داده اند و همیشه چنین اتحادی را نادیده گرفته اند. چرا که به عنوان متحدان امریکا در منطقه قصد عصبانی کردن واشنگتن را ندارند. اما کاهش حضور ایالات متحده در منطقه در پی تصمیماتی که بایدن اتخاذ کرده، احتمالا پیوند شانگهای را وارد مرحله تازه ای می کند و به اهمیتش می افزاید. با همه اینها هنوز بسیاری از موانع برای این همکاری های ایران وجود دارند که مهم ترین آن موضوع اف ای تی اف است. بخش مهمی از همکاری ها با شانگهای بعد اقتصادی دارد اما در وضعیتی که ایران به دلیل نپذیرفتن اف ای تی اف، قادر به همکاری های اقتصادی با کشورها نیست، اوضاع پیچیده تر خواهد شد و حتی اگر تهران بتواند خود را در دل اعضای دائم شانگهای جا کند، بعید است که تا پیش از حل شدن اف ای تی اف و حتی تحریم ها بتواند از منافع زیادی برخوردار شود.