عضو هیئت نمایندگان اتاق بازرگانی تهران اظهار داشت: برای استفاده از فرصت شانگهای باید در داخل زیرساخت‌هایی فراهم کرد. ما باید قوانین دنیا را در حوزه FTAF بپذیریم تا با کشورهای دنیا در حوزه تجاری کارکنیم. همه این‌ها بحث کلان است ولی کارها ازجمله سود، زیان و تعامل در جزییات شکل می‌گیرد. باید به سمتی برویم که تحریم‌ها به حداقل برسد، گرچه همین تفاهم‌نامه‌ها می‌تواند نگاه به ما را تا حدی تغییر دهد اما ما نیز باید دیپلماسی فعال داشته و تحریم‌ها را به حداقل برسانیم. عباس آرگون در گفت‌وگو با ایرنا در مورد تأثیر پیوستن ایران به سازمان شانگهای برجذب سرمایه‌گذاری خارجی اظهار کرد: پیمان همکاری شانگهای ظرفیت خوبی است که ایجادشده و کشورهایی مانند چین، روسیه و هند در این سازمان هستند و مشمول حدود 50 درصد جمعیت جهان می‌شود. دو کشور از این سازمان عضو دائم شورای امنیت و 4 عضو دارای انرژی هسته‌ای هستند، قرابت‌های زیادی با این کشورها داریم. شاید جزو اولین پیمان‌های منطقه‌ای باشد که ایران در آن عضو می‌شود و از منظر اقتصادی، امنیتی، فرهنگی و ... ظرفیت خوبی ایجاد می‌شود. امیدواریم که از این طریق روابط تجاری و اقتصادی ما گسترش یابد، به‌هرحال نباید به این میزان قانع بود بلکه باید به دنبال توسعه بیشتر همکاری‌ها به دیگر کشورها هم بود تا بتوانیم به سازمان‌هایی مانند سازمان تجارت جهانی بپیوندیم. وی افزود: به هر میزان که ما بتوانیم منافع خود را با کشورهای جهان و منافع آن‌ها را با خود گره بزنیم، محدودیت‌هایی که می‌توانند برای ما ایجاد کنند کمتر خواهد بود. اگر کشوری بداند که با ایجاد محدودیت برای ما منافع خود درخطر می‌افتد این کار را نمی‌کند. بنابراین پیوستن به تفاهم‌نامه‌های بین‌المللی خود باعث ایجا یک نوع امنیت می‌شود.
لزوم پذیرش FTAF
آرگون اضافه کرد: باید در داخل زیرساخت‌هایی فراهم کرد. ما باید قوانین دنیا را در حوزه FTAF بپذیریم تا با کشورهای دنیا در حوزه تجاری کارکنیم. همه این‌ها بحث کلان است ولی کارها ازجمله سود، زیان و تعامل در جزییات شکل می‌گیرد. باید به سمتی برویم که تحریم‌ها به حداقل برسد، گرچه همین تفاهم‌نامه‌ها می‌تواند نگاه به ما را تا حدی تغییر دهد اما ما نیز باید دیپلماسی فعال داشته و تحریم‌ها را به حداقل برسانیم و زیرساخت‌های خود را از منظر مالی و بانکی با استانداردهای روز دنیا انطباق بدهیم، قوانین و مقررات خود را اصلاح کنیم تا بتوانیم با دنیا کارکنیم.
وی تصریح کرد: بعد از برجام هم بسیاری از فرصت‌ها ایجاد شد، دلیل اینکه ما نتوانستیم با دنیا کارکنیم این بود که زیرساخت‌های ما ازجمله قوانین و نظام بانکی به ما این اجازه را نمی‌داد. هرچه تعامل ما با دنیا بیشتر شود، قوانین اقتصادی ما نیز بهتر خواهد بود. برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی ما باید آن را در اولویت خود قرار دهیم. بیشترین کار ما در این مورد باید ازنظر داخلی و ایجاد زیرساخت و پیش‌بینی پذیر کردن اقتصاد باشد.
تسهیل کسب‌وکار
عضو هیئت نمایندگان اتاق بازرگانی تهران گفت: اگر این کارها انجام‌شده و شرایط ورود سرمایه‌گذار خارجی تسهیل شود، می‌توان امیدوار بود اما در شرایط فعلی که بوروکراسی در این حد در کشور وجود دارد، قطعاً سرمایه‌گذار خارجی وارد نمی‌شود، باید بتوانیم این بوروکراسی را از بین برده و شرایط کسب‌وکار را تسهیل کنیم. مبارزه جدی با فساد و قاچاق باید باشد تا یک سرمایه‌گذار بتواند سرمایه خود را وارد کند و آتیه خود را پیش‌بینی کند.
نا اطمینانی و خروج سرمایه از کشور
وی افزود: وقتی برای خرید یک کالا نمی‌توان به‌راحتی پول حواله‌کرد، کشور تحریم است، شرایط مساعدی حاکم نیست و ریسک سرمایه‌گذاری بالا است، در این شرایط کدام سرمایه‌گذار خارجی حاضر به سرمایه‌گذاری خواهد بود؟ ما حتی با خروج سرمایه از کشور مواجه هستیم. ما باید عدم قطعیت‌ها و نا اطمینانی‌ها را به حداقل برسانیم چراکه سرمایه‌گذاری بستر امنی می‌خواهد تا سرمایه‌گذار خارجی بتواند آینده خود را پیش‌بینی کند. آرگون در ادامه خاطرنشان ساخت: همین دلایلی که به آن‌ها اشاره شد باعث نا اطمینانی و خروج سرمایه شده و در گرجستان، ارمنستان، ترکیه یا دبی تبدیل به خانه می‌شود. علت این موضوع این است که فرد چشم‌انداز روشنی نسبت به آینده ندارد. علاوه بر این در بازه زمانی بعد از برجام سرکوب نرخ ارز تشدیدکننده خروج سرمایه بود.