اشاره: تحریم‌های سازمان ملل در دولت احمدی‌نژاد که در دولت روحانی برداشته شد، باعث شدند تا به جای اتخاذ سیاست «توازن» در روابط شرق - غرب، سیاستمداران بیشتر تمایل به شرق پیدا کنند تا از این رهگذر بتوانند از یک‌سو از اثر تحریم‌ها بکاهند و از سوی دیگر به جای جذب سرمایه از کشورهای غربی، سرمایه چینی و روسی در پروژه‌های ایرانی به کار آیند. این سیاست اگر در قالب قاعده هزینه - فایده بررسی شود معلوم می‌شود، سود چندانی برای کشور نداشته است. جو بایدن چند ماه پیش در حاشیه یک اجلاس با ولادیمین پوتین دیدار کرد. او پس‌ازاین دیدار گفت: «در ملاقات با پوتین دریافتم که روسیه جز نفت و سلاح کالای دیگر برای عرضه در بازارهای جهانی ندارد.» در ارتباط با توجه به نبود سرمایه‌گذاری خارجی در ایران وزیر کشور چندی پیش گفت: «بیش از دو سال است که حتی یک سرمایه‌گذار خارجی برای مشارکت در پروژه‌های زیرساختی ایران اعلام آمادگی نکرده است». آمارها و گزارش‌ها نشان می‌دهند که اتکا به چین و روسیه تاکنون نتیجه نداده است. دولت سیزدهم بیشتر از دولت قبل به دنبال نزدیکی به این دو کشور برای جذب سرمایه، فناوری و دستیابی به توسعه کشور است. البته تجربه نشان می‌دهد که چین بازار ایران را پر از کالا‌های ارزان و بی‌کیفیت ‌کرده و در مقابل از ایران نفت می‌خرد. متأسفانه ادامه تحریم‌ها در عمل به نفع چین و روسیه تمام می‌شود. ازآنجاکه روسیه چیزی برای صادرات ندارد و خود به صورت پیدا و پنهان رقیب ایران در عرصه گاز و انرژی به‌حساب می‌آید، بنابراین این کشور تمایلی به سرمایه‌گذاری در حوزه نفت، انرژی و دیگر حوزه‌ها برای پیشرفت ایران ندارد. چین و روسیه به دنبال منافع ملی خود با بازی با کارت ایران هستند نه سود ایران و در صورت تعارض سرمایه‌گذاری در ایران با منافعشان به راحتی مثل گذشته ایران را دور خواهند زد.به گفته رئیس جمهور و وزیرخارجه سابق پس از اجرایی شدن برجام 80 تا 85 میلیارد دلار پیشنهاد سرمایه گذاری خارجی به ایران داده شد.