از زمان بازگشت طالبان به قدرت در اواخر تابستان سال گذشته دختران و زنان مشغول به تحصیل در صنف/مقطع کلاس هفتم به بعد اجازه و امکان ادامه تحصیل را ندارند. اجازه درس خواندن برای زنان و دختران یکی از مطالبات بنیادین جامعه جهانی از «امارت اسلامی افغانستان» است که هنوز از سوی هیچ کشوری به رسمیت شناخته نشده است. طالبان، بر خلاف ادعاهای اولیه و تضمین‌های زلمی خلیل‌زاد، فرستاده دونالد ترامپ برای مذاکره با این گروه، در عمل نشان داده‌اند که رویه آنها در برخورد با مساله تحصیل، کار، حضور اجتماعی و حقوق زنان، تفاوتی با رویه همین گروه در سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ نکرده است. آقای مجاهد در این مصاحبه که روز شنبه انجام شد گفت: «آموزش دختران یک مساله مرتبط با ظرفیت است. دختران و پسران باید کاملا از هم جدا باشند. مانع بزرگ برای ادامه تحصیل دختران پیدا کردن یا ساختن خوابگاه و مسافرخانه کافی است.» پس از خروج آشفته و سراسیمه نیروهای نظامی بین‌المللی از افغانستان، فعالان جنبش حقوق زنان بارها در اعتراض به بازگشت قوانین زن‌ستیزانه تحت حاکمیت طالبان در کابل و بسیاری دیگر از شهرهای این کشور تظاهرات کرده‌اند. با وجود برخورد نسبتا خشن طالبان با این دست تظاهرات، اعتراضات زنان برای تضمین حقوق اولیه از جمله حق تحصیل و کار ادامه دارد. سرپرست وزارت معارف طالبان می‌گوید «در مناطق پرجمعیت، جدا کردن کلاس‌ها کافی نیست و به ساختمان‌های جدا برای مدارس دخترانه و پسرانه نیاز است.» رویه طالبان درباره بازگشت دختران به مکاتب و لیسه (دبیرستان)ها تاکنون یک دست نبوده است. براساس گزارش‌ها دختران صنوف/مقاطع بالاتر از کلاس هفتم تنها در ۱۰ استان از ۳۴ استان افغانستان در سال جاری تحصیلی به مدرسه بازگشته اند. در کابل دانشگاه و لیسه‌های خصوص بدون وقفه به کار ادامه می‌دهند. این مراکز آموزشی عمدتا کوچک حتی پیش از بازگشت «امارت اسلامی» به قدرت و در زمان ۲ دهه حاکمیت جمهوری اسلامی افغانستان، سیاست جداسازی جنسیتی را بدون اجبار اعمال می‌کردند.