سالهاست منابع کشور دستخوش کج فهمی و بی‌تدبیری‌ها شده است. به گونه‌ای که به جای تولید ثروت، مصرف کرده‌ایم، برداشت‌های بی رویه از منابع آبی زیر زمینی سبب پیدایش فروچاله‌ها و رانش است زمین شده است، دشت‌های گسترده گرفتار درهم شکستگی و ویرانی شده‌اند، مردم وحاکمیت در این مسیر ویرانساز وبحران آفرین همدست وهمداستان بوده‌اند، بهره برداری از زمین‌های کشاورزی با واقعیت‌ها وتوان اقلیمی کشور ناسازگار بوده است، در مقوله نفت وگاز هم همین مسیر را پیموده‌ایم، نگهداری از چاه‌های نفت وگاز فاجعه بار بوده و منابع گرانقیمتی از دست رفته، وهدر رفت منابع انرژی نیز سرسام آور است، یعنی آینده ایران را هم هدر داده‌ایم، محیط زیست وجنگل های ما اسیر نا مادری شده‌اند، در جاده خلق پول بی پشتوانه وکاهش ارزش پولی دست همه را از پشت بسته‌ایم، در آسیب به منابع کشور حد ومرزی را رعایت نکرده وگریز سرمایه‌های انسانی و مادی با هیچ حساب کتابی همخوانی ندارد، در فراری دادن نخبگان وسرمایه های اصلی کشور با خونسردی کامل وبی اعتنایی بی همانند به پیش رفته‌ایم، بررسی همه این نارسایی‌ها و بحران‌ها داستان چشم خونی است وآه جانسوزی که بی پایان می‌نماید.
راستی ما از کجا به کجا رسیده‌ایم؟
چرا بااین سرزمین وکشور ثروتمند و مردمان باهوش رفتاری شده است؟
پرسش این است درچنین شرایطی چه باید کرد؟
۱-شایسته سالاری در همه بخش‌ها وبا توجه به همه کاستی‌ها
۲-روی آوردن به تغییرات اساسی وحکمرانی خوب با همه سنجه‌های آن
۳-به میدان آوردن مردم برای تغییرات مهم در نوع بهره گیری از منابع طبیعی ومنابع آبی وروش های کشاورزی ونگهداری محیط زیست
۴-رشد وگسترش وآزادی عمل نهادهای مردم نهاد و رسانه‌های مسئولیت پذیر برای آموزش به مردم وهماهنگ کردن آنها در زمینه‌های گوناگون ومشارکت آنها درهمه بخش‌های زندگی