قطر با میدان گازی مشترک با ایران بازیگر بزرگ منطقه شده است. سن کشور قطر کمی بیش از انقلاب اسلامی است.

سن امارات هم به زمان شاه برمی گردد. داستان عربستان هم همانند روز روشن است. ما پس رفت داشتیم ولی درآنجا بیابان‌های برهوت ساخته شدند.

ما درسوریه هزینه کردیم وجان‌ها داده شد وآنها سوریه را به دست گرفتند.

کشوری با تاریخ کهن، سرمایه‌های انسانی ومادی بی همانند، میراث فرهنگی شگفت انگیز، ایستاده درچهارراه جهان، دارای منابع عظیم نفتی وگازی، وکانی های بی شمار، این چنین گرفتار ناداری و ناترازی و بحران شده‌ایم چرا؟

مقاومت در منطقه شرایطی را پیش آورد که برای ایران هزینه و برای آن‌ها فایده به بار آورده است. مگر چین وروسیه دربهره کشی از سایر کشورها دست کمتری از امریکا واروپا دارند؟

جهان جهان عادلانه‌ای نیست. منافع ملی مبنای سیاست‌گذاری‌هاست، منافع ملی تحت تأثیر نگاه ایدیولوژیک قرار گرفته است، پستان‌های گاو فربه خشکیده است.

کشورهای عرب خلیج فارس و چین و مالزی گاو شیرده نبودند. پستان امریکارا گرفتند وشیر نوشیدند وما به سراغ شاخ‌هایش رفتیم. کشور بزرگ وکهن را به این حال وروز انداخته‌ایم و بازهم شعار می‌دهیم.

کاش از شعار دادن خسته می‌شدیم و روش عقلانی، واقعگرایی و میانه روی را پیش می‌گرفتیم تا مردم به نان و نوا می‌رسیدند. حالا هم دیر نشده