میر قاسم مومنی- کنشگر سیاسی
بعد از انتشار فهرست نامزد های چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، دو سناریو محتمل است. در نگاه اول به نظر می رسد حاکمیت یکپارچه و خالص ساز در تایید صلاحیت مسعود پزشکیان محاسبه درستی انجام نداده است.
چرا که به نظر می رسد آقای پزشکیان را هم تراز با آقای همتی نامزد اصلاح طلبان در انتخابات ۱۴۰۰ در نظر گرفته اند که محاسبه غلطی است.
سناریو دوم این است که یک دستی قوا امتحان خود را پس داده و حاکمیت درصدد ایجاد گشایشی سیاسی است. از این جهت می بینیم شخصیتی مثل مسعود پزشکیان در سال ۱۴۰۰ رد صلاحیت شد، در این دوره تایید می شود و به عنوان کاندیدای اصلاح طلب وارد عرصه رقابت ها می شود.
اگر سناریوی اول درست باشد و فرض کنیم متولیان امر بدون شناخت کامل از مسعود پزشکیان پروژه حضور این نماینده اصلاح طلب را در انتخابات کلید زده اند.
در این صورت نیر باید گفت ایشان همانطور که پزشکی حاذق است، سخنران توانمندی نیز هست و در ادامه رقابت های ریاست جمهوری و به ویژه در جریان مناظره ها همگان را شگفت زده خواهد کرد.
شخصیت مسعود پزشکیان و توانمندی های کلامی وی در روابط بین الملل یک امتیاز به شمار می آید. از این رو نباید این فرصت بدست آمده را از دست داد.
سناریوی دوم، ایجاد تغییر است که بدون حضور مردم ممکن نخواهد شد. بدون رای دهنده برای هیچ دولتی مشروعیت حاصل نمی شود. حاکمیت به درستی دریافته که اصلی ترین مولفه قدرت، پشتوانه مردمی است لذا با تایید نامزدی که پایگاه اجتماعی مطلوبی دارد درصدد جلب مشارکت است.
ایجاد تغییر و خروج قوه اجرایی از دست تندروها با رای حداقلی ممکن نمی شود. حاکمیت از پایگاه مردمی اصلاح طلبان برای جلب مشارکت بهره می برد.
جریانات تندرو همچنان ثبت مشارکت حداقلی مردم در انتخابات را در دستور کار قرار داده اند. ولی با آمدن مسعود پزشکیان معادله تغییر کرده و امید به مشارکت بالا در انتخابات قوت گرفته است.
پروژه خالص سازی با تغییر نگاه سیاسی دولت آینده متوقف خواهد شد. شرایط جدید قدرت وضعیت نیروهای رادیکال را پیچیده می کند زیرا آن ها باید هشت سال دیگر منتظر و امیدوار باشند تا قوه اجرایی از اراده نخبه گرایی خارج شود.