«زمستان ۶۲» را از بهترین و مؤثرترین آثار اسماعیل فصیح می‌دانند که بهمن فرمان‌آرا برای آنکه این رمان را فیلم کند به ایران آمد اما نتوانست خواسته خود و آرزوی فصیح را محقق کند.
اسماعیل فصیح ـ رمان‌نویس و مترجم ـ دوم اسفندماه سال ۱۳۱۳ در محله درخونگاه تهران (شهید اکبرنژاد فعلی، نزدیک بازار تهران) متولد شد و در ۲۵ تیرماه ۱۳۸۸ از دنیا رفت.
سال ۱۹۶۱ در شهر مزولا به دانشگاه مانتانا می‌رود و مدرک ادبیات انگلیسی می‌گیرد. او سپس به دانشگاه میشیگان می‌رود؛ اما به دلایلی مقطع کارشناسی ارشد را نیمه‌کاره رها می‌کند و به تهران می‌آید و بعد از پنج، شش ماه وارد صنعت نفت می‌شود.
در سال ۱۳۴۲ به مؤسسه انتشاراتی فرانکلین می‌رود و همراه با نجف دریابندری، با استخدام در شرکت ملی نفت با صادق چوبک آشنا می‌شود. سال ۱۳۴۶ اوین رمانش را با عنوان «شراب خام» می‌نویسد و پیش‌نویسش را به دریابندری می‌دهد و سال ۱۳۴۷ آن را منتشر می‌کند که با استقبال روبه‌رو می‌شود.
فصیح در سال ۱۳۵۹ با سمت استادیار دانشکده نفت آبادان بازنشسته شد. این نویسنده در سه حوزه رمان، مجموعه داستان و ترجمه کار کرده است.
«زمستان ۶۲» از معروف‌ترین آثار اسماعیل فصیح است که برای نخستین بار در نیمه دهه ۱۳۶۰ در نشر نو منتشر شد، چندسالی ممنوع‌الچاپ بود و اکنون چاپ ۱۶ آن در نشر ذهن‌آویز در دسترس مخاطبان است. رمان «زمستان ۶۲» در سال ۱۴۰۰ با صدای محسن بوالحسنی منتشر شده است.
به گزارش ایسنا، این کتاب داستان جلال آریان، استاد بازنشسته دانشکده نفت آبادان است که در دی‌ماه ۱۳۶۲ به طور اتفاقی به همراه دکتر فرجام، متخصص کامپیوتر از آمریکا به اهواز می‌رود تا ادریس پسر بسیجی مستخدمش را که در خلال جنگ مفقود شده است، بیابد.»
محمدرضا جعفری، مدیر نشر نو درباره این کتاب می‌گوید: «در سال ۱۳۶۵ بود که آقای فصیح رمانی درباره خوزستان در جنگ عراق علیه ایران به «نشر نو» ارائه داد و با عنوان پیشنهادیِ من برای آن، یعنی «زمستان ۶۲» موافقت کرد و چند تغییر کوچک پیشنهادی مرا نیز پذیرفت، از جمله حذف کشته شدن منیژه همسر مصلحتی جلال آریان در راه تهران بر اثر بمباران اتومبیل. و شگفتا که چاپ دوم زمستان ۶۲ به این بهانه که «به غرور ملی لطمه می‌زند!» تا سال‌ها اجازه پخش نیافت.»
اسماعیل فصیح دوست داشت از کتاب‌هایش فیلم بسازند. او در این‌باره گفته بود: «خیلی دوست دارم از کتاب‌هایم فیلم بسازند؛ ولی متاسفانه انگار روی کتاب‌هایم طلسم طالع نحسی خورده و وقتی به چهار کتاب اجازه نداند، دیگر کسی نمی‌رود طرفش و الان دیگر چه کسی می‌تواند «داستان جاوید» را فیلم کند که قهرمان آن یک زرتشتی است یا «ثریا در اغما» را و جلال آریان را در پاریس نشان دهد؟ شاید اگر هم فیلم بشوند، دیگر هیچ‌کدامشان حالت فیلم را نداشته باشند، مگر مثلاً «زمستان ۶۲» که داستان هشت سال جنگ است یا «اسیر زمان» که داستان انقلاب است و اینکه اصلاً چطور اتفاق افتاد. و البته اشاره کرده بود که بهمن فرمان‌آرا می‌خواست فیلمی از کتاب‌هایش بسازد: «فرمان‌آرا وقتی داستان‌هایم را خواند، وجه تصویری بودنشان برایش بسیار جالب بود. آشنایی او با آثار من همانطور که خودش گفته، از «زمستان ۶۲» شروع شده است. او گفته بود می‌خواست آن را فیلم کند و یکی از دلایلی که به ایران برگشته تا فیلم بسازد، عشق ساختن «زمستان ۶۲» بوده است. او سناریوهایی از سه کتاب داستان جاوید، زمستان ۶۲ و باده کهن می‌نویسد، اما هر سه تقریباً بدون هیچ صحبتی و حتی اصلاحیه‌ای، رد می‌شوند. هیچ کدام از این‌ها اجازه فیلم شدن ندارند و خلاصه کار را که به وزارت ارشاد دادند، جواب منفی بود.» و روایت بهمن فرمان‌آرا از رد این فیلمنامه‌ها در شب «اسماعیل فصیح»، صدوبیست‌وسومین شب از شب‌های مجله بخارا این‌گونه بیان شده است: «باید اقرار کنم که آشنایی من با نوشتههای آقای فصیح با «زمستان ۶۲» شروع شده است و بعد بقیه را خواندم. ولی اولین داستانی که من از ایشان خواندم «زمستان ۶۲» بسیار بسیار تجربه تکاندهندهای بود. میخواستم آن را فیلم کنم. برای من ممکن بود که در فضایی مشابه فضای ایران، آن را در خارج ایران هم بسازم، ولی همیشه تصمیم من این بوده که راجع به ایران در خارج از ایران فیلم نسازم.