یکی از ایرادات بودجه سال ۱۴۰۳ این است که نرخ مالیات را افزایش داده‌اند. افزایش نرخ مالیات باعث رکود در اقتصاد می‌شود. دستگاه مالیاتی ما درست نیست زیرا از کسانی که درآمد زیادی دارند، مالیات نمی‌گیرد و در مقابل کسانی که درآمد معمولی دارند، مشمول مالیات می‌شوند. فردی که در یک ماه ۲۰ میلیون تومان قسط وام مسکن می‌دهد و مسکن جدید تهیه‌کرده است؛ اکنون جزء بدهکاران مالیاتی به‌حساب می‌آید و باید برای سال ۱۴۰۰، ۵۵ میلیون تومان مالیات بدهد. این شیوه مالیات ستانی درست نیست. من موافق هستم که مالیات محل تأمین بودجه جاری دولت باشد اما باید این کار به درستی انجام شود. دستگاه مالیاتی را درست طراحی کنند و باید از کسی که درآمد دارد، مالیات‌بگیرند. فرد در این ملک زندگی می‌کند و دلیلی ندارد که برای آن مالیات بدهد. این شیوه مالیات ستانی ناعادلانه است. به موجب قانون هرکسی که درآمد دارد، باید مالیات بدهد و اگر درآمد ندارد، مستضعف است و کمیته امداد باید به او کمک کند. در حال حاضر آدم‌های ضعیف، خانه‌هایشان گران‌قیمت معرفی‌شده و از آنها مالیات گرفته می‌شود.
مالیات ستانی گزینشی
مثلاً آستان قدس رضوی، بنیاد مستضعفان کار اقتصادی می‌کند، بنیاد شهید یک بنگاه اقتصادی است و درآمد دارد باید مالیات بدهند. اگر این نهادها مالیات ندهند انحصار ایجاد می‌شود و در چنین شرایطی بخش خصوصی رشد نمی‌کند. اتکای بودجه سال آینده به مالیات ۵۰ درصد است. دو مشکل در اخذ مالیات داریم یکی اینکه فرار مالیاتی بالایی داریم و دیگری اینکه معافیت مالیاتی داریم. باید معافیت مالیاتی حذف شود و هر نهاد یا کسی که درآمد دارد، طبق قانون باید مالیات دهد. با استفاده از هوش مصنوعی و IT باید جلوی فرار مالیاتی را بگیریم. مثلاً بخش عمده وکلای دادگستری و دندان‌پزشکان و ... فرار مالیاتی دارند.
تورم
آمریکا مظهر اقتصاد رقابتی است. آمریکایی‌ها ضرب‌المثلی دارند که می‌گوید از مرگ می‌شود فرار کرد اما از مالیات نمی‌توان گریخت. یعنی دستگاه مالیاتی‌شان کارآمد است. در ایران وقتی تورم بالای ۴۰ درصد است، یعنی درآمد مالیاتی دولت حدود ۴۰ درصد بالا می‌رود. اقتصاد ایران ظرفیت بالایی دارد و می‌توان درآمدهای مالیاتی مناسبی را محقق کرد اما مشکل بر سر بی‌عدالتی در اخذ مالیات است که عده‌ای ثروتمند مالیات کم می‌دهند وعده‌ای اصلاً مالیات نمی‌دهند.