رضا رمضانی خورشیددوست- استاد دانشگاه صنعتی امیرکبیر
پزشکیان پزشک است و ارزش زمان طلایی برای نجات بیمار را خوب درک می کند. گاه اگر در همان چند دقیقه ی اول کارهای لازم نشود، کارهای بعدی نوش دارو بعد از مرگ سهراب است.
این روزها بخش بزرگی از کارهای پزشکیان، سخن گفتن تکراری برای این جمع و آن جمع شده است. در گفته های پزشکیان نکته ها هست:
1-فشار زیستی، نه زندگی مناسب آدمی، بر بخش بزرگی از مردم
2- وجود فساد در شکل های مختلف از گم شدن میلیون ها لیتر بنزین تا رانت و ویژه خواری
3- نبود سرمایه مورد نیاز برای اداره ی کشور، تا چه رسد برای برای سرمایه گذاری و توسعه ی پایدار
4- سنگ اندازی های مخالفان متنفذ در حاکمیت برای او
5- مشکلات تقنین پراکنده و ناهمساز با دولت و ملت
6- انواع "ناتوانی ها" با عنوان محترمانه ی "ناترازی ها"
7- بن بست های بینالمللی و گرفتاری های روابط نامتوازن بین المللی (تا جایی که توهم تحریم آمریکا با همکاری ایران، روسیه و چین از پزشکیان شنیده می شود!)
8- گلایه های رییس دولت از قوه مجریه، یعنی گلایه از تشکیلات خودش و فقط گلایه!
چیزی که کمتر از پزشکیان شنیده می شود، وجود بی اعتمادی مردم است. این یک بدبختی ملی است. در دوران جنگ هشت ساله، این اعتماد مردم بود که به صورت حمایت فراگیر ظاهر شد و تمامیت ایران را در برابر همه ی حمایت ها جهانی از رژیم سفاک صدام، حفظ کرد.
آیا پزشکیان انتخاب شد که پیاپی در این جا و آن جا مطالب تکراری، گله آمیز، وعده های گنگ ومبهم بدهد این اظهارات به چه دردی می خورد؟ "گفتار درمانی"، شیوه ی مرسوم دولتمردان در ایران شده است،این شیوه بیشتر خودشان را ارضاء می کند تا مردم را.
پزشکیان از دایره ی تنگ استصواب شدگان انتخاب شد؛ نه این که ایشان خیرالموجودین ملی بود، بلکه انتخاب ایشان یک سازش بخشی از ملت همراه با امید و ابهام، ترس و تردید بود. بسیاری نه از سر باور به توانایی های آقای پزشکیان در جایگاه ریاست جمهوری به وی رأی دادند،