چه شد که ایران قطعنامه598 را در حالی که امام از آن به نوشیدن جام زهر تعبیر کردندپذیرفت؟ این سوالی است که هنوز پس از سی و سه سال با ابهاماتی مواجه است.به نظر می رسد نقش آیت الله هاشمی به عنوان جانشین فرمانده کل قوا ، وزیر برنامه و بودجه روغنی زنجانی و میرحسین موسوی نخست وزیر در پذیرش قطعنامه به دلیل مشکلات مالی کشور تأثیر داشت. شورای امنیت قطعنامه 598 را تصویب کرد اما ایران از پذیرش آن خودداری می کرد. در سالگرد پذیرش قطعنامه(29تیر1367)ستاره صبح گفت وگویی با قاسم محبعلی مدیر کل پیشین خاورمیانه وزارت خارجه انجام داده که در ادامه می خوانید.

قاسم محبعلی در این زمینه گفت: قطعنامه598 یک قطعنامه در چارچوب فصل هفت بند چهل و یکم منشور سازمان ملل بود که به پایان دادن جنگ ایران و عراق اختصاص داشت.این قطعنامه هم برای ایران الزام آور بود هم برای عراق و از جمله قطعنامه هایی بود که دو کشور به این نتیجه رسیدند که ادامه این جنگ دیگر امکان پذیر نیست. البته ایران یک سال از پذیرش این قطعنامه امتناع کرد اما در نهایت این قطعنامه را پذیرفت. این دیپلمات پیشین افزود: مهم ترین دلیلی که ایران این قطعنامه را پذیرفت این بود که شرایط جنگ تغییر کرد.در زمانی که ایران از پذیرش قطعنامه امتناع کرد ایران در خاک عراق و در جزیره مجنون قرار داشت. این در حالی است که در طول یک سال شرایط جنگ تغییر کرد و ایران در شرایطی قطعنامه را پذیرفت که عراق در خاک ایران قرار داشت و در حال پیشروی در خاک ایران بود .به همین دلیل شرایط به شکلی نبود که ادامه جنگ امکان پذیر باشد. وی تصریح کرد:اینکه حضرت امام از پذیرش این قطعنامه به تعبیر نوشیدن جام زهر یاد کردند به دلیل این بود که تا چند روز قبل از پذیرش این قطعنامه ایران به دنبال مجازات متجاوز و صدام بود.با این وجود هنگامی که شرایط جنگ تغییر کرد و تهدیداتی علیه تمامیت ارضی و حاکمیت ملی ایران صورت گرفت و جامعه بین المللی نیز نسبت به ادامه این جنگ ناخشنود بود ایشان برخلاف میل باطنی خود آتش بس  و قطعنامه را پذیرفتند. این در حالی است که ایران باید از مدت ها قبل متوجه می شد که این جنگ برنده ندارد و بهتر است زودتر به پایان برسد.