بزرگ‌ترین مشکل تلویزیون بی‌اعتمادی مردم است
ایزد مهرآفرین، منتقد درباره بزرگ‌ترین چالش مقابل روی پیمان جبلی در مدیریت صداوسیما می‌گوید: «مهم‌ترین کاری که رئیس جدید سازمان صداوسیما باید انجام دهد، بازگرداندن اعتماد ازدست‌رفته مخاطبان است. درواقع فکر می‌کنم بزرگ‌ترین مشکل تلویزیون، بی‌اعتمادی مردم است که در شکل‌های مختلف نمایش داده می‌شود. بازگرداندن اعتماد مخاطبان، مسئله بسیار مهمی است، زیرا تلویزیون مخصوصاً در شهرهای بزرگ، جایگاه سابق خودش را ندارد و مردم به سمت شبکه نمایش خانگی و ماهواره حرکت کرده‌اند.»
بلندگوی یک جناح سیاسی نباشید
مهرآفرین درباره همدل شدن مردم با صداوسیما می‌گوید: «نکته بسیار مهم دیگر، همدل شدن صداوسیما با مردم است. درواقع مخاطبان باید خودشان را در برنامه‌های تلویزیون ببیند. اگر این اتفاق رخ ندهد، بخش زیادی از مخاطبان از دست خواهند رفت. آقای جبلی باید این بی‌اعتمادی را که پیش آمده است، از بین ببرد و سازمان نیز دنبال پیروی از یک جناح سیاسی خاص نباشد. اگر پیمان جبلی یا هر مسئول دیگری می‌خواهد که بیشتر مردم دوباره به تماشای تلویزیون بنشینند، باید کاری کند که اعتماد ازدست‌رفته مردم را بازیابند تا صداوسیما دوباره به روزهای اوج خود بازگردد.»
انتظار مردم از صداوسیما
بهروز مفید، تهیه‌کننده هم دراین‌باره توضیح می‌دهد: «صحبت‌های رئیس سازمان تاکنون بسیار خوب بوده است، اما به این معنا نیست که حتماً این صحبت‌ها عملی می‌شوند و قرار است اتفاقات خوبی رخ دهد. نمی‌گویم جامعه با صداوسیما قهر کرده است، اما باید دوباره ارتباط مؤثر برقرار شود و اعتماد مردم به دست بیاید. موضوع اصلی این است که انتظار مردم از صداوسیما فقط به تفریح ختم نمی‌شود، بلکه انتظار دارند که بتوانند ارتباط مؤثر و سازنده را با آن برقرار کنند. مردم انتظار دارند که سازمان صداوسیما، مرجع فرهنگی و کسب اطلاعات بیشتر باشد. این نگاه کلان در دیدگاه و اظهارنظر مخاطب نیز تأثیرگذار است؛ به‌طور مثال اگر ما کسی را دوست داشته باشیم، نقاط ضعف و خطاهای او را هم نادیده می‌گیریم، اما اگر نتوانیم با کسی ارتباط برقرار کنیم، به دنبال کوچک‌ترین اشتباهش می‌گردیم تا او را کنار بگذاریم. بحث کلان و مدیریت اجرایی این سازمان هم با چابک‌سازی انجام می‌شود.»
صداوسیما باید آینه تمام جامعه باشد نه بخشی از افکار
مفید دراین‌باره ادامه می‌دهد: «اگر مردم بتوانند صداوسیما را به‌عنوان یک مرجع در کنار خانواده خود بپذیرند، بخش اعظمی از مشکلات حل خواهد شد. این سازمان به‌شرط آن‌که بتواند آینه جامعه باشد، به موفقیت دست پیدا می‌کند اما اگر بنا باشد که بلندگو و انعکاس‌دهنده بخشی از افکار جامعه باشد، باید بپذیریم که بخشی از مخاطبان خودش را از دست خواهد داد. البته نمی‌توان این موضوع را به‌صورت ۱۰۰ درصدی از رئیس سازمان طلب کرد. من به‌واسطه این‌که سال‌ها مدیر بودم، می‌دانم که حیطه اختیارات رئیس سازمان تا چه اندازه است؛ این تغییرات کلان باید در کل نظام سازمان رخ دهد. اگر صحبت‌های معاون خبر صداوسیما درست باشد که خواستار ساخت برنامه‌های نود سیاسی و نود فرهنگی و بازگشت برنامه «نود» ورزشی است، یعنی قرار است در سطح کلان رابطه بین مردم و رسانه بیش‌ازپیش افزایش یابد.»
چابک‌سازی صداوسیما
علیرضا سبط‌احمدی تهیه‌کننده درباره دولتی بودن صداوسیما و بحث بودجه آن می‌گوید: «صداوسیما از این نظر دولتی به شمار می‌آید که وابسته به بودجه و خزانه کشور است و طبیعتاً ساختار بخش خصوصی را ندارد. در سال‌های اخیر، صحبت‌هایی درباره برون‌سپاری برخی از فعالیت‌ها و تولیدات سازمان شده، اما درنهایت نگاه مدیریتی و حاکمیتی روی آن وجود داشته که این موضوع هم یکی از معضلات سازمان صداوسیما است.» او درباره بزرگ‌ترین و مهم‌ترین کاری که جبلی باید انجام دهد، می‌گوید: «درواقع من معتقدم مهم‌ترین معضل رئیس سازمان صداوسیما این است که بتواند این سازمان را چابک کند، آن‌وقت می‌تواند در مسیر درست گام بردارد. برای نمونه جمعیت بخش ستادی صداوسیما چندین برابر بخش تولید است و هیچ کارکردی در جهت رسیدن به اهداف سازمان ندارد.» وی درباره تأثیر چابک‌سازی سازمان روی افزایش کیفیت آثار تولیدی توضیح می‌دهد: «اگر چابک‌سازی انجام شود، هزینه‌ای که برای ساخت آثار مصرف می‌شود، افزایش پیدا می‌کند و پروژه‌های بهتری تولید خواهند شد. درهرصورت فیلم‌سازی، حرفه گرانی است و کمبود بودجه می‌تواند تأثیر نامطلوب روی تولید یک اثر بگذارد. زمانی که چابک‌سازی بخش ستادی رخ دهد، بخش زیادی از بودجه صرف افزایش کیفیت تولیدات خواهد شد.
سبط‌احمدی در پایان یادآور می‌شود: «بسیار از این موضوع متأسفم، اما باید بگویم گاهی اوقات شوراهای متعدد سر راه ما قرار می‌گیرند و نه‌تنها در پیشبرد اهداف تولیدی ما اثر مثبت نمی‌گذارند، بلکه گاهی اوقات تأثیر منفی هم دارند. ما برای تولید آثارمان از فیلتر چند شورا می‌گذریم تا کیفیت آثارمان ارتقا پیدا کند، اما زمانی که نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم نه‌تنها کیفیت آثار ما افزایش پیدا نکرده، بلکه نسبت به گذشته با کاهش مواجه شده است.»