کیومرث صابری فومنی مشهور به گل‌آقا، کامبیز درمبخش را چنین معرفی می‌کند: «همه با دهان فریاد می‌کشند و او با دستش». چنین تعبیری برای درمبخش کافی است که از وی به‌عنوان یکی از کامل‌ترین فعالان حوزه کارتون مطبوعاتی یاد کنیم که خود را به‌عنوان معیار در جامعه هنری و مطبوعاتی ایران و جهان اثبات کرد. به گزارش ایرنا، هنرمندی که به مناسبات سیاسی و اجتماعی ایران در بستر تاریخ کاملاً آگاه بود و توانست فرزند زمانه خویش شود. درم بخش با درک صحیح از «مخاطب» و «وضعیت»، آثاری را خلق کرد که در حین واکنش، به کنشی بدل شود که توانایی ایجاد گفتمان را داشته باشد. گفتمانی که ردِ آن را می‌توان در آثار هنرجویانش یافت که اکنون به اساتیدی بدل شدند که غایت درمبخش را تکامل می‌بخشند. آثار درمبخش ویژگی پیوند زدن «دوران» را دارد؛ زمانی که آدمک‌هایش به‌عنوان کارکتر جان می‌گیرند، سوژگی خالق از میان خطوط سیاه در زمینه کاغذ سفید عیان می‌شود و می‌تواند زمان را از گذشته به آینده احضار کند و به یک بیانیه تبدیل شود که فارغ از زمان و مکان، انسان را غایت در نظر می‌گیرد. سادگی را می‌توان مهم‌ترین شاخصه آثار و زندگی درم بخش دانست که می‌تواند فارغ از معنا زدگی واژه‌ها، عینیت تجربه زیسته هنرمند معنی شود. سادگی در فرم اجرا و خلق مفاهیم پیچیده از وضعیت روزمره وجوه سه‌گانه آثار درمبخش هستند که توانست با تداوم آن در طول نیم سده به هویت بصری وی بدل شود آن‌چنان‌که آن را به‌عنوان سبک شخصی هنرمند بشناسیم. چند خط منحنی در آثار درم بخش معنایی جهان‌شمول می‌آفریند که می‌تواند مصداق کم گوی و گزیده گوی شود. این سبک، با حضور شخصیتی نمادین که درمبخش آدمک می‌نامید و جزییات چهره آن هیچ‌وقت مشخص نمی‌شود در تمامی آثار او به‌عنوان عنصر تکرارشونده، قوام می‌یابد و می‌توان پافشاری بر این حضور را به‌مثابه فاعل اشتراکی مؤلف و مخاطب پنداشت که با خطوطی ساده و سیاه روی کاغذ شکل می‌گیرند و فقدان عامدانه رنگ؛ ملیت و نژاد را از بین می‌برد و راه خیال را برای مخاطب باز می‌گذارد تا بتواند شخصیت‌ها را به رنگ تجربه خود تأویل کند. زبان هنری درمبخش داری لهجه‌ای شخصی است که هرچند طنزش پهلو به پهلوی گروتسک حرکت می‌کند، ولی برای خود هویتی تازه می‌سازد که گزندگی نقدش نه به تلخی، بلکه به بیداری منتهی شود. درمبخش هنرمندی پرتلاش بود که تا آخرین روزهای زندگی‌اش به جهان پیرامون خود توجه داشت و حتی در ۷۹ سالگی دست از کار برنداشت. کرونا را می‌توان از آخرین موضوع‌های خلق این هنرمند دانست که درنهایت نفس‌هایش را به شماره انداخت. قلم از میان انگشتان کامبیز درم بخش تا آخرین روزهای عمرش نیفتاد و این تنها دلیلی است که می‌توان فراغش را آسان‌تر تحمل کرد؛ چراکه معتقد بود «مرگ من زمانی است که نتوانم خلق کنم» و خرسندیم که مرگ خود را به چشم خود ندید. طرح‌های کامبیز درمبخش با موضوع کرونا در یک سال و نیم گذشته مشعلی بودند در جهت روشنگری، چراغ راهی برای تشویق مردم به ماندن در خانه‌ها و قرنطینه و رعایت پروتکل‌ها، بی‌آنکه بداند و بدانیم که روزی خود او نیز قربانی این ویروس مهلک و بی‌رحم می‌شود.