دکتر حمید عمادی-رئیس بخش عفونی بیمارستان امام خمینی

پرسش این است که اصرار برای بازگشایی مدارس و دانشگاه‌ها برای چیست؟ در دنیا شرایط به دلیل "امیکرون" بحرانی است، چرا فکر کنند وضعیت ما مثل دیگر کشورها نخواهد شد؟! وقتی امروز وضعیت کشور از نظر کرونا در شرایط مناسبی قرار دارد، چه اصراری است که با بازگشایی‌های زودهنگام مراکز آموزشی، دوباره مردم را گرفتار همه‌گیری سختی کنیم؟ مگر از یاد برده‌اید که از چه مصیبت سختی بیرون آمده‌ایم و چقدر کشته و مبتلا داشتیم. نباید فجایع قبلی دوباره در کشور تکرار شود. سیستم بهداشت و درمان کشور در دو سال گذشته دچار فرسودگی شد و در صورت تکرار این موضوع، بار سنگین صدها هزار مریض بدحال بار دیگر کادر درمان را دچار مشکلات فراوان می‌کند. مردم به‌تازگی از پیک شدید کرونا بیرون آمده‌اند و روا نیست با تحمیل شرایط سخت در آستانه عید نوروز دوباره مردم را مجبور به تحمل قرنطینه و بسته شدن بازارهای کسب‌وکار کنیم و کام نوروز را بر آن تلخ کنیم.

بی‌شک مدارس یکی از مکان‌های مستعد انتقال بیماری‌ها است. روزی نیست که در مطب ها عده زیاد بیمار مراجعه نکنند . وقتی از بیماران مسن می‌پرسیم چطور بیمار شده‌اید،می‌گویند من از این و از آن گرفتم و نهایتاً به کودکی می‌رسیم که به مدرسه رفته و از همکلاسی‌هایش بیماری را گرفته و به خانه آورده و پدر و مادر را است. وقتی دانش آموزان دو سال در کلاس‌های غیرحضوری درس‌خوانده و آموزش مجازی جایگاه خود را در خانواده‌ها پیدا کرده است، چرا با افزودن محل‌های تجمع به انتشار بیماری دامن می‌زنید؟! باید دانست که کرونا هنوز تمام نشده و ضرورت‌های قبلی امروز هم وجود دارد و همچنان باید از حضور دانش آموزان و دانشجویان در کلاس‌ها جلوگیری کرد.

باید دانست که ما در برابر "اپیدمی‌ها" بسیار آسیب‌پذیر هستیم، پس لازم و ضروری است که‌ همچنان احتیاط کنیم و حفظ فاصله اجتماعی را ترویج دهیم. فاصله‌گذاری اجتماعی در پیشگیری از این بیماری ضرورت دارد، اما چطور می‌توان فاصله اجتماعی را در کلاس‌های درس و بین دانش آموزان حفظ کرد؟! همه‌گیری در این بیماری مسری بسیار بالا است و یک درصد از مبتلایان که گرفتار فرم شدید بیماری می‌شوند رقم بسیار بالایی است که کادر درمان و خانواده‌ها را مجدداً گرفتار کرونا خواهد کرد.

امروز افرادی که واکسن نزده‌اند یا مدت زیادی از زمان تزریق واکسن به بدن آن‌ها گذشته است در برابر سویه «اومیکرون» آسیب‌پذیرتر از دیگران هستند و در معرض ابتلا به بیماری قرار دارند. به همین دلیل نویسنده تأکید می‌کند از تجربه دیگر کشورها باید استفاده کنیم و با ادامه آموزش‌های غیرحضوری بیماری را وارد خانواده‌ها نکنیم.