با توجه به سخنان رئیس قوه قضاییه به نظر شما محدوده انتقاد از حاکمیت و مسئولان کجاست؟
در تصویب و تدوین مواد قانونی بحثی وجود دارد با این عنوان که قانون یک مسئله ای را تصویب یا نهی می کند اما ناگهان در ادامه آن یک اما،اگر یا ولی قرار می دهد که باعث می شود کل قانون یاد شده تحت شعاع قرار گیرد.به طور مثال قانون می گوید اجتماعات آزاد است مگر..این واژه "مگر" می تواند اثرگذاری یک قانون را کم اثر کند.
در مسئله انتقاد و نقد هم همین موضوع حاکم است.مسئولان همواره از انتقاد پذیری و محاسن نقد می گویند اما در ادامه تعریف نقد یک اما،اگر یا ولی قرار می دهند که باب انتقاد را می بندد.در حقیقت چسباندن قیود به مسئله نقد کل موضوع را زیر سوال می برد.
نمی شود در قالب یک حاکمیت نهادهای مختلف هرکدام تعریفی از نقد ارائه دهند و برای آن شرط و شروطی تعیین کنند.در این صورت چیزی از نقد باقی نخواهد ماند.انتقاد یعنی تعامل و شنیدن صدای مخالف.وقتی صدای مخالف شنیده شود آن زمان باب انتقاد باز می شود.
در هفته های گذشته برخی نهادها از روزنامه ها و برخی رسانه ها شکایت کردند.علاوه بر رسانه ها علیه برخی کارشناسان و تحلیلگران هم شکایاتی مطرح شده است.علیه بنده و همچنین آقای زید آبادی هم متاسفانه شکایت صورت گرفته که جای تعجب دارد.
اگر تمام مطالب بنده گردآوری شود چکیده ای جز دلسوزی برای کشور و انقلاب نیست.بنده در مطلبی در روزنامه ستاره صبح نقد کرده ام که چرا در برخورد با رسانه های استاندارد دوگانه وجود دارد.درباره یک موضوع رسانه ها صحبت می کنند اما فقط با طیف خاصی از رسانه های برخورد می شود.
پرسش این است که با شرایط موجود چطور می شود باب گفتگو،مفاهمه و نقد باز شود؟
از زمانی که آقای اژه ای به ریاست قوه قضاییه منصوب شدند برخی حقوقدانان کانالی را باز گذاشتن تا نگاه و نظرات کارشناسی و نقادانه را به ایشان منتقل کنیم.حال از یک سو دعوت می کنند که نظریات و انتقاداتمان را مطرح کنیم اما از سوی دیگر یک نهاد خارج از قوه قضاییه علیه ما شکایت مطرح می کند.به همین دلیل جای نقد باقی نمی ماند و یا به دشواری انجام می شود.
نقد زمانی خروجی مناسب می دهد که حقوق منتقد به رسمیت شناخته شود.زبان منتقد نباید دارای لکنت باشد.
به نظر شما کدام یک از بندهای قانون مطبوعات نیازمند بازنگری و اصلاح است؟
بنده معتقد هستم در مطبوعات جرم معنا ندارد.مطبوعات رکن چهارم آزادی هستند و نباید با معیار جرم انگاری به آن نگاه کرد.
بنده در دادسرای فرهنگ و رسانه پیشنهاد کردم نباید یک رسانه بسته شود.تا مادامی که مدیران مسئول ،کارشناسان و خبرنگاران در معرض تعقیب به جرم مطبوعاتی باشند نمی توان مدعی شد که در کشور رسانه ها آینه انعکاس وقایع جامعه هستند.
حاکمیت باید از مطبوعات تقدیر کنند که بدون چشم داشتنی دلسوزانه برای کشور ارائه راه حل می کنند. متاسفانه برخی به چشم عامل بیگانه به رسانه ها و خبرنگاران نگاه می کنند.در دهه‌های گذشته به دلیل برخی رفتارهای غلط با خبرنگاران و فعالان رسانه برخی خبرنگاران به خارج از کشور رفته و با رسانه های معاند همکاری می کنند.شبکه سعودی که امروز محرک ناآرامی در کشور است توسط کسانی اداره می شود که افراد آن درون کشور رشد کرده و آموزش دیده اند.تعدادی از خبرنگاران بودند که در داخل کشور خبرنگار شدند اما امروز در خدمت رسانه های معاند هستند.
لازم است مسئولان برای انتقاد پذیری از جایگاه حرف به عمل وارد شوند.در انتقاد سانسور معنا ندارد.باید به مصائب جامعه پرداخت و آنها را بدون در نظر گرفتن خط قرمز ها به گوش مسئولان رساند.