به گزارش اقتصاد آنلاین؛ نشست این هفته گروه ۲۰ در اندونزی برگزار شد. آخرین باری که اقتصاد و سیاست این کشور در کانون توجه جهانی قرار گرفت، در جریان آشوب دهه ۱۹۹۰ بود؛ زمانی که یک دستگاه سرمایه‌داری رفاقتی در بحبوحه بحران مالی آسیا فروپاشید و باعث سقوط دیکتاتوری ۳۲ ساله سوهارتو شد. اکنون با گذشت ربع قرن، اندونزی بار دیگر اهمیت پیدا کرد. بزرگ‌ترین کشور با اکثریت مسلمان، سومین دمکراسی بزرگ و چهارمین کشور پرجمعیت جهان است که با ۲۷۶ میلیون نفر پراکنده در هزاران جزیره از اقیانوس هند تا آرام امتداد دارند، در رقابت استراتژیک بین آمریکا و چین است و مانند هند و سایر بازارهای نوظهور، در حال تطبیق با نظم جهانی جدید است.
پویایی خدمات دیجیتال
اکونومیست نوشت: در طول ربع قرن آینده، نفوذ اندونزی می‌تواند به طرز چشمگیری افزایش یابد. اندونزی ششمین بازار نوظهور بزرگ از نظر تولید ناخالص داخلی است و در دهه گذشته سریع‌تر از هر اقتصاد بالای یک تریلیون دلاری به جز چین و هند رشد کرده است. منبع این پویایی خدمات دیجیتال است که به ایجاد بازار مصرفی یکپارچه‌تر کمک می‌کند؛ با بیش از ۱۰۰ میلیون نفر که در مجموع ۸۰ میلیارد دلار در سال برای همه چیز از پرداخت‌های الکترونیکی گرفته تا برنامه‌های حمل‌ونقل برحسب تقاضا هزینه می‌کنند.
حلقه حیاتی در تأمین وسایل نقلیه الکتریکی
یکی دیگر از کاتالیزورهای اقتصادی اندونزی داشتن یک‌پنجم ذخایر جهانی نیکل که در باتری‌ها استفاده می‌شود، است. این کشور یک حلقه حیاتی در زنجیره تأمین وسایل نقلیه الکتریکی است. با افزایش یارانه‌های غرب، چین و هند برای جذب سرمایه‌گذاری وسایل نقلیه الکتریکی در داخل، اندونزی فرصتی را پیداکرده است. این کشور به جای اینکه بخواهد عربستان سعودی عصر فلز سبز باشد، سیاست «پایین‌دستی» را دنبال می‌کند و صادرات مواد خام را ممنوع می‌کند تا شرکت‌های جهانی را مجبور به ساخت کارخانه در اندونزی کند. این یک سیاست‌گذاری غیرمتعارف است، اما بیش از ۲۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری تاکنون تضمین‌شده است. نیروگاه‌های زغال‌سنگ در حال بازنشستگی زودهنگام هستند و این صنایع جدید را به سمت فعالیت باانرژی پاک سوق می‌دهد.
ترکیب دموکراسی با اصلاحات اقتصادی
دومین دلیل برای چشم‌انداز قوی اندونزی این است که راهی برای ترکیب دموکراسی با اصلاحات اقتصادی پیداکرده است. با انعکاس آسیب‌های دهه ۱۹۹۰، یک نظام سیاسی معیوب اما کثرت‌گرا ایجادشده است که بر سازش و هماهنگی اجتماعی تأکید دارد. جو کو ویدودو، رئیس‌جمهوری که از سال ۲۰۱۴ از طریق یک ائتلاف گسترده حکومت می‌کند، بسیاری از مخالفان را برای همکاری پذیرفته است. ممکن است فکر کنید که این منجر به سیاست‌هایی با کمترین مخرج مشترک می‌شود، اما امور مالی عمومی به صورت محکم اداره می‌شود. پیشرفت‌های تدریجی شامل زیرساخت‌های جدید، پاک‌سازی شرکت‌های دولتی و برخی مدرن قوانین آموزش و کار است. فساد یک مشکل است، اما اقتصاد بازتر از ده سال پیش است.
بی‌طرفی در مسائل ژئوپلیتیک
دلیل نهایی افزایش نفوذ اندونزی، ژئوپلیتیک است. موقعیت مکانی، اندازه و منابع، آن را به یک نمایش کلیدی در رقابت ابرقدرت تبدیل کرده است. با انعکاس سنت عدم تعهد که به دهه ۱۹۵۰ بازمی‌گردد، اندونزی می‌خواهد بی‌طرف باشد و از هر دو طرف سرمایه طلب می‌کند و عرصه‌ای است که شرکت‌ها و سرمایه‌گذاران دیجیتال چینی و آمریکایی به‌طور مستقیم در آن رقابت می‌کنند. در باتری‌ها کتل، قهرمان چینی، در یک پروژه ۶ میلیارد دلاری سرمایه‌گذاری می‌کند، اما جوکووی، به عنوان رئیس‌جمهور، تسلا را نیز جلب می‌کند. در دیپلماسی او به دنبال این بوده که دعوت‌کننده و صلح‌طلب باشد. جوکووی ممکن است تنها فردی باشد که در سال جاری با جو بایدن، شی جین پینگ، ولادیمیر پوتین و ولادیمیر زلنسکی روسای جمهور روسیه ملاقات کرده است. اگر اندونزی در این مسیر برای دهه آینده باقی بماند، می‌تواند به یکی از ده اقتصاد بزرگ جهان تبدیل شود.
افزایش ارزش پول ملی
پول ملی اندونزی در سال جاری علیرغم آشفتگی مالی جهانی، عملکرد بهتری از چندین همتای جهان ثروتمند داشته است. استانداردهای زندگی افزایش خواهد یافت: اکنون تنها ۴ درصد از مردم با ۲.۱۵ دلار در روز یا کمتر زندگی می‌کنند، سه‌چهارم کمتر از سال ۲۰۱۲. اگرچه بعید است اندونزی به یک معجزه ساخت به سبک چینی تبدیل شود، طبقه متوسط بزرگی ظهور خواهد کرد.