یوسف پزشکیان در یادداشتی تلگرامی با عنوان آنچه یافت می نشود نوشت: با تامل در جمعیت مدیرهای کشور آموختم که مدیرهای دلسوز عمدتا دو دسته اند. باید سه دسته می‌بودند اما از آنجایی که بسیار بعید است که بتوانی مدیری در دسته سوم پیدا کنی، تقسیم بندی به همان دو دسته واقعی تر است.  
گروهی از مدیران اهل فکر کردن و برنامه‌ریزی کردن هستند. اتاق فکر درست می‌کنند، تامل می‌کنند که نتیجه اقدامات را می‌سنجند. این کار را بارها و بارها تکرار می‌کنند تا مطمئن شوند که کار درست انجام شود. اما اشکال‌شان اینجاست که هیچ‌گاه به مرحله اجرا نمی‌رسند. اگر هم کاری بکنند، بسیار کُند و آهسته پیش می‌روند. آنقدر کند که معمولا فرصت‌ها را از دست می‌دهند.
گروه دوم مدیران اهل عمل هستند. پرتلاش، سخت‌کوش، سرسخت و جدی. ولی یا فرصت برای فکر کردن و برنامه ریزی ندارند یا اصلا اعتقادی به این کار ندارند. فقط کار می‌کنند.
اشکال اصلی دسته اول این نیست که اهل عمل نیستند، بلکه این است که جلوی عمل را هم می‌گیرند. مانع از اقدام می‌شوند. برای هر اقدامی اشکالی پیدا می‌کنند و کارها را قفل می‌کنند. اشکال دیگرشان این است که به کسی اعتماد نمی‌کنند. همه کارها را باید خودشان انجام بدهند. چون فکر می‌کنند دیگران به اندازه کافی ابعاد مسئله را بررسی نکرده‌اند.
اشکال دسته دوم  این است که حاضر نیستند با آن‌هایی که اهل نقشه کشیدن و فکر کردن و آینده‌نگری کردن هستند بنشینند و کارهایشان را با آن‌ها هماهنگ کنند. هرچه به ذهن خودشان برسد شروع می‌کنند به اقدام کردن.
نتیجه این می‌شود که با هیچ کدام از این دو دسته مدیر نمی‌توانیم به مقصد برسیم. ضرب المثلی داریم که کَرم داران عالم را دِرَم نیست. دِرَم داران عالم را کَرَم نیست. باید در تاریکی شب‌های زندگی چراغ به دست بگیریم و دنبال مدیرانی بگردیم که هم کَرَم داشته باشند و هم دِرَم.