خطوط انرژی نورد، بلو، یامال، ساوت و نورد استریم 2 خطوط لوله غیر پیوسته ای هستند که گاز روسیه را به اروپا می رساننداما همراه با نورد استریم 2، خط لوله ای که اگر به بار نشیند، ناامیدی زیادی را متوجه سیاست گذاران ایالات متحده خواهد نمود، خط لوله پیشنهادی دیگری است که قرار است گاز ایران را از طریق عراق و سوریه به اروپا برساند.به نظر می رسید این پروژه پس از ویرانی سوریه و در ادامه سرازیر شدن تبعات آن به عراق، دیگر محلی برای اجرا نداشت.اما به تازگی ، غسان الزامیل ، وزیر برق سوریه ، گفت که این پروژه کنار گذاشته نمی شود.زامیل خاطرنشان کرد: تولید برق در سوریه به دلیل تحریم ها و کاهش گاز وارداتی نیروگاه ها از 14 به 8.5 میلیون متر مکعب با افت شدیدی مواجه شده است.از آنجائی که کشور در شرایط کنونی سوخت کافی برای تامین نیاز های خود ندارد الزامیل به پروژه از دستور کار خارج شده ای میاندیشد که میتواند به سوریه در رسیدن به تولید ۵,۰۰۰ مگاوات برق کمک کند.در سال 2012 ، درست هنگامی که جنگ درحال شدت گرفتن بود ، وزرای نفت ایران ، عراق و سوریه توافق نامه ای رسمی را برای انتقال گاز ایران از طریق کشورهای خود به منظور رسیدن به سواحل مدیترانه لبنان و از آنجا به اروپا به امضا رساندند.از منظر واشنگتن ، این واقعیت که انرژی ایران می تواند به بازارهای اروپا برسد یک مشکل اساسی است ، به ویژه که مانع ساخت خط لوله پیشنهادی قطر و ترکیه می گردد که از پشتیبانی ایالات متحده برخوردار بود. قرار بود خط لوله قطر- ترکیه گاز قطر را از طریق عربستان سعودی ، اردن و سوریه به ترکیه منتقل کند. جریانی که پس از ورود به ترکیه ، به خط لوله تاپ (TAP) متصل می شد تا با گاز آذربایجان به اروپا منتقل شود. تصمیم بشار اسد ، رئیس جمهور سوریه ، در انتخاب پروژه ایران به جای قطر و ترکیه، دلیل اصلی ایجاد انگیزه در عربستان ، قطر، ترکیه و ایالات متحده برای حمایت از گروههای جهادی تندرو در این کشور جنگ زده بوده است واشنگتن حاضر نیست پذیرای ایران محاصره شده و تحت تحریمی باشد که خواستار دسترسی راحت به بازارهای اروپا می باشد. اما از طرف دیگر ، تمام تلاش های ایالات متحده برای سرنگونی اسد در سوریه ، علاوه بر یک حمله مستقیم با شکست مواجه شده است ، بنابراین هیچ راه دیگری وجود ندارد که آمریکا بتواند از ساخت خط لوله دوستی جلوگیری کند. ظهور مجدد فکر ساخت خط لوله دوستی همچنین ممکن است توجیه کننده این موضوع باشد که چرا یونان پس از خروج از سوریه در سال 2012 به یکی از اولین اعضای ناتو و اتحادیه اروپا تبدیل گردید که روابط خود را با سوریه از سر گرفت. همچنین می تواند بیانگر این باشد که چرا نیکوس دندیاس ، وزیر امور خارجه یونان در اکتبر گذشته از عراق دیدار و در اوایل این ماه با وزیر امور خارجه عراق در آتن ملاقات کرد و قصد دارد امسال با ملاحظه وضعیت پاندمی کرونا و در نظر گرفتن مسائل امنیتی تور بغداد ، بصره و اربیل را برگزار کند. اگرچه ترکیه همواره به عنوان دروازه ای برای رسیدن انرژی کشورهای شرق به بازارهای اروپا قلمداد می شد، هم اکنون یونان با چالش کشیدن این کشور می رود که به یک مرکز انرژی، تبدیل شود. بعید به نظر می رسد سوریه آن خط لوله ای را که به ترکیه ختم می شود را بپذیرد زیرا این کشور بخش بزرگی از سوریه را در اشغال خود داشته و پشتیبان اصلی و تأمین کننده مالی گروه های جهادی است که علیه ارتش ملی می جنگند. این بدان معنی است که خط لوله دوستی بناچار باید از قبرس و یونان عبور کند تا به بازارهای اروپا برسد.
تارنمای گریک سیتی تایمز
برگردان و کوتاه کننده علی اصغر شهدی
Asghar.shahdi@gmail.com