برای ما دانشگاهیان، سال‌تحویل اول مهر است. شروع سال تحصیلی موجب شور شادی می‌شود، به‌ویژه امسال که استعدادهای درخشان دانش‌آموزی در آزمون سراسری خوش درخشیدند، ولی شوربختانه اکثر آن‌ها قصد مهاجرت دارندو آن‌ها در پاسخ خبرنگاران میگویند: مگر می‌شود به مهاجرت به کشورهای توسعه‌یافته نیندیشید؟!
این تفکر برای ما استادان دانشگاه که مانند باغبان با خون دل گل پرورش می‌دهیم و با چشمان خود شاهد ربایش آن‌ها توسط استعمار نو (نوکلنیالیسم) هستیم غم‌انگیز است.
آیا نمی‌شود دولت مانند دولت اصلاحات جریان مهاجرت نخبگان به خارج را معکوس نمایند؟!
نویسنده که در دولت اصلاحات رایزن علمی ایران در روسیه و پانزده جمهوری تازه استقلال‌یافته بودم شاهد بازگشت بسیاری از ایرانیان با تحصیلات عالیه به ایران بودم که پس از بازگشت مورد استقبال قرار می‌گرفتند و با دسته‌گل در فرودگاه از آن‌ها استقبال می‌شد و بعد توسط وزارت علوم و وزارت بهداشت در دانشگاه‌ها به‌عنوان هیات علمی استخدام می‌شدند و بسیاری از آن‌ها امروز در این کسوت مشغول خدمت هستند.
اما اکنون ما شاهد مهاجرت نخبگان و استعدادهای درخشان از کشور هستیم و در مقابل با خیل هجوم افاغنه به ایران مواجه هستیم که با خود فقر، اعتیاد و جرم جنایت سوغات می‌آورند. ازدواج زنان افاغنه با جوانان ایرانی و همچنین ازدواج مردان افغانی با زنان ایرانی آینده خوبی را برای نسل باهوش ایرانی رقم نمی‌زند. هوشمندی نسل ایرانی موجب شد تا روزولت رئیس‌جمهور پیشین امریکا زبان به ستایش ایرانیان بگشاید و بگوید: اگر ایرانیان را آزاد بگذارید مانند گذشته دوباره به امپراتوری جهان بازمی‌گردند و همچنین مادلین آلبررایت وزیر خارجه پیشین امریکا ضمن عذرخواهی از دخالت امریکا در کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ که موجب سقوط دولت ملی مصدق شد، بگوید: ایران مرکز دنیا است!
دولت، به‌ویژه وزارتین علوم و بهداشت و شورای انقلاب فرهنگی باید چاره‌ای بیندیشند که ژن هوشمند ایرانی به ژن عقب‌افتاده تبدیل نشود. باید دانست که بدانند با انتصاب‌های بیجا نمی‌توانند استادان ممتاز کشوری و یا دانشمندان بدلی عضو فرهنگستان علوم بسازند. زیرا ممتاز شدن و دانشمند شدن نیاز به گذراندن روندهای استاندارد جهانی دارد. اخراج استادان دانشمند نیز خطر بی‌محتوا کردن دانشگاه‌ها از علم و دانش است.
قوانین جدید پذیرش مهاجرین افغانی در پاکستان که موجب جلوگیری از مهاجرت بی‌رویه افاغنه به آن کشور شده نشان‌دهنده خطر مهاجرت آن‌ها به کشورهای همسایه افغانستان ازجمله ایران است که می‌تواند برای ما الگو باشد.
امید است دست‌اندرکاران با بهره‌گیری از عقلانیت مشوق‌های علمی مانع از مهاجرت نخبگان از کشور و مهاجرت افاغنه به کشور شوند.
در پایان با شعری از حکیم ابوالقاسم فردوسی این نوشتار به پایان می‌برم:
چو شیران برفتند از این دیار
کند روبه لنگ از آن شکار