«سه‌گانه قاهره» اثر نجیب محفوظ نه تنها یک شاهکار ادبی بلکه سند تاریخی و مردم‌شناختی ارزشمندی است.
یاسمن انصاری، منتقد و مترجم در نگاهی به «سه‌گانه قاهره» به عنوان مهم‌ترین اثر نجیب محفوظ، در مطلبی با عنوان «روایت یک ملت در آینه خانواده» نوشته است: نجیب محفوظ، نویسنده پرآوازه مصری و تنها برنده نوبل ادبیات در جهان عرب، از معدود نویسندگانی است که توانست با زبان ادبیات، سیر تحولات تاریخی، اجتماعی و سیاسی کشورش را بازتاب دهد. جهان داستانی محفوظ، مخصوصاً در اوج دوران واقع‌گرایی‌اش، تصویری دقیق، پرجزییات و زنده از مصر قرن بیستم ارائه می‌دهد؛ جهانی که در آن تحولات فردی در بستر تحولات کلان جامعه شکل می‌گیرند و نهاد خانواده، جایگاه دین، سنت، سیاست و مدرنیته هم‌زمان به چالش کشیده می‌شوند. در این میان، سه‌گانه قاهره – شامل رمان‌های «بین‌القصرین»، «قصرالشوق» و «سُکریه» – نه فقط برجسته‌ترین اثر محفوظ، بلکه یکی از مهم‌ترین نمونه‌های رمان تاریخی خانوادگی در ادبیات عرب است؛ اثری که با زبانی غنی و شخصیت‌پردازی عمیق، زندگی یک خانواده مصری را در بستر بیش از ۳۰ سال از تاریخ پرفراز و نشیب کشورش روایت می‌کند. این سه‌گانه با ترجمه محمدرضا مرعشی‌پور در نشر نیلوفر منتشر شده است.
به گزارش ایسنا، «سه‌گانه قاهره» اولین داستان خانوادگی مشهور ادبیات عرب است که داستان سید احمد عبدالجواد و خانواده‌اش را طی ۳۰ سال از جنگ جهانی اول تا پایان حکومت ملک فاروق روایت می‌کند. عنوان رمان‌های سه‌گانه قاهره – سکریه، بین‌القصرین، قصرالشوق – برگرفته از اسامی واقعی خیابان‌های منطقه الجمالیه در قاهره است. بسیاری این رمان را شاهکاری از نجیب محفوظ می‌دانند که در اوج دوران واقع‌گرایی زندگی‌اش نوشته است. همچنین بسیاری این اثر را به دلیل به تصویر کشیدن تغییرات جامعه ستایش کرده‌اند، چرا که با تمرکز بر مبارزات سیاسی، اجتماعی و مذهبی که منجر به کشمکش میان آرمان‌گرایان ملی مصر و استعمارگران بریتانیا شده‌اند، بیانگر دوره آشفته کشور بعد از جنگ جهانی اول است.
محفوظ که پیش از این بیش از یک دهه را صرف بررسی مسائل ملی معاصر کرده بود و تاکید زیادی هم روی درگیری افراد با جامعه ناپایدار و ملتهب آن دوره داشت، «سه‌گانه قاهره» را با هدف نشان دادن این تنش و در پهنه‌ای وسیع‌تر نوشت. سال ۱۹۵۲، محفوظ پس از اتمام رمان – که آن را بهترین اثر خود می‌دانست – سعی کرد آن را در قالب یک کتاب منتشر کند. با این حال، ناشر این اثر فوق‌العاده را رد و ادعا کرد که انتشار این «فاجعه» هزینه زیادی دارد. هم‌زمان با انتشار روزنامه ماهانه یوسف السباعی، آثار محفوظ نیز به چاپ رسید؛ البته در قالب یک مجموعه و جداگانه. وی اثر «بین‌القصرین» را که سال ۱۹۵۶ منتشر شد و به موفقیت رسید به سه بخش تقسیم کرد و دو بخش آخر را در سال ۱۹۵۷ منتشر کرد.
به طور کلی، در «سه‌گانه قاهره»، محفوظ حس جمعی را بر فردیت برتری می‌دهد که هم خانواده احمد و هم تشکیل حزب وفدیست نشان‌دهنده این حقیقت هستند. همین ویژگی است که این رمان جامعه عربی را منحصر به فرد می‌سازد، چرا که از رمان‌های اروپایی که محوریت آن‌ها تک‌قهرمان‌پروری است فاصله می‌گیرد. استفاده محفوظ از زمان در کنار بهره‌گیری ماهرانه از دیدگاه روایی نیز در بسط و اختصار داستان بی‌نظیر است. در حالی که وقایع در «بین‌القصرین» (طولانی‌ترین رمان از میان سه رمان) به‌تدریج و در طول دو سال رخ می‌دهند، «قصرالشوق» با به تصویر کشیدن چهار سال سرعت داستان را افزایش می‌دهد و در «سکریه» (کوتاه‌ترین بخش) وقایع ۱۰ سال روایت می‌شوند. این استفاده متمایز از زمان، نیاز و میل شدید یک ملت به رهایی از سلطه بیگانگان را به خوبی به تصویر می‌کشد؛ نیازی که در طول این سه‌گانه تشدید می‌شود.
«سه‌گانه قاهره» نه تنها یک شاهکار ادبی بلکه سند تاریخی و مردم‌شناختی ارزشمندی است. مشاهدات اجتماعی و سیاسی محفوظ و در هم‌تنیدن آن با یک حماسه خانوادگی در دوره‌ای پرتلاطم از تاریخ کشور مصر، چنین داستان گیرایی را پدید آورده‌اند. این ترکیب سیاست و فردیت است که این سه‌گانه را به چنین موفقیت شگفت‌انگیزی رسانده است. از زمان پخش این اثر در تلویزیون عرب، احمد به نامی شناخته‌شده در مصر تبدیل شده است، زیرا شخصیت بزرگ او نماد پدرسالار سنتی مصری است. در پایان باید گفت که انتشار «سه‌گانه قاهره» به صورت تک‌جلدی در سال ۲۰۰۱ نقشی تعیین‌کننده در تثبیت جایگاه محفوظ، چه برای دریافت جایزه ادبی دولت مصر در سال ۱۹۵۷ و چه جایزه نوبل ادبیات در ۱۹۸۸، ایفا کرد.