نعمت احمدی، حقوقدان

قوانین مادر، قوانینی هستند که زندگی ۸۵ میلیون جمعیت کشور به آن بستگی پیدا می کند و حیثیت نظام هم به این قوانین بستگی دارد.این قوانین نباید از طریق طرح، در معرض اصلاح و تغییر قرار بگیرند. طرح خام را امضا می کنند و تحویل کمیسیون می دهند، بدون اینکه به پیامد آن بیندیشند.

 نویسنده همواره در کلاس درس به دانشجویان می گوید: قوانینی که به صورت طرح ارائه می شوند غیر کارشناسی هستند و بهتر این است که دولت و نهادهای که می خواهند تغییراتی در قانون مادر اعمال کنند از طریقه ارائه لایحه وارد عمل شوند.

در قانون نحوه بکارگیری سلاح نیز باید طبق مصوبه ی سال ۱۳۷۳ به صورت ارائه یک لایحه پخته به مساله ورود کرد. دولت باید با همکاری حقوقدانان و کارشناسان لایحه ارائه بدهد تا مجلس بررسی کند. در قانون فعلی دیدیم که از موارد منع کننده ای که در متن قانون آمده سوءاستفاده می شود. همچنین باید به نقطه مقابل و آزادی و اختیار بیشتر نیز توجه کرد. چند روز پیش در پارک پردیسان افسری که به عنوان امر به معروف به پارک رفته بود، پنج گلوله به فردی در برابر همسر و فرزندش شلیک کرد که موجب ایجاد رعب و وحشت شد.

 درحالیکه فردی که از نظر وی خاطی بود همراه با همسرش برای ورزش به پارک آمده بود.اگر قانون نحوه بکارگیری سلاح در مورد این مامور رعایت شده بود ایشان هیچ گاه نمی توانست افسر پلیس شود و سلاح در اختیارش گذاشته نمی شد.

این است که برابر بند ۲ ماده ۲ قانون بکارگیری سلاح؟، کسی که می خواهد از اسلحه استفاده کند باید مهارت لازم را داشته باشد. این آقا مهارت لازم را نداشت اگر داشت برای تذکر امر به معروف پنج تیر نمی زد. به همین دلیل این طرح در حال حاضر ایراداتی دارد ولی ایراد قانون این نيست که به نوعی قانونی نیروی آتش به اختیار را تجهیز کند. اگر قرار باشد مامورین نیروهای مسلح را به مامورینی این چنینی تبدیل کنیم و دایره اختیارتشان وسیع و عملکردشان بی پاسخ باشد، پس عملا جمعیت کثیری مجاز به حمل اسلحه و استفاده از آن خواهند بود.

مامورین امنیتی اصولا سر بازان نرم افزار هستند. این یعنی چه؟ یعنی باید به وسیله ی داده ها و اطلاعات و شم امنیتی خودشان موضوع را کشف کنند. در مقابل مامورین انتظامی مامورین سخت افزار هستند.

 آن ها با تکیه بر اسلحه کار می کنند. ما حتی اگر به دست قانون به مامورین امنیتی اجازه استفاده از سلاح بدهیم، چون جایگاه مامورین امنیتی نرم افزاری است، تخطی کرده ایم. امروز در جامعه این بحث پیش آمده است که قرار است چه اتفاقی بیفتد؟ آیا این پیش درآمد برخورد نیست؟ آیا این پیش درآمدی برای برخورد با اعتراضات که مطابق اصل 27قانون اساسی آزاد است نیست؟ چرا کمیسیون امنیت ملی به این فکر افتاده که عده ای را مسلح کند؟ این طرح ترس و وحشت در جامعه ایجاد می کند

مساله دوم اثر خطرناک طرح است.

 اگر فردی که تسلط و مهارت ندارد، ولی مامور است و اسلحه در اختیارش گذاشته شده است با تیراندازی یک نفر را کشت ممکن است جامعه به هم بریزد. چنین اتفاقی را در جریان یک اعتراض تصور کنید، یقینا اجتماع به درگیری خونین کشیده می شود. مردم داخل اجتماعات معمولا به موضوعی معترض و تا حدی عصبانی هستند حال اگر مامورین را مسلح و آتش به اختیار کنیم، چه اتفاقی می افتد؟

نگارنده خوف آن دارد که قانون با این شيوه تغییر اسباب سوءاستفاده عده ای شود و استفاده از سلاح به وسیله کسانی که تخصص و تجربه کافی ندارند و برای این کار تربیت نشده اند. جامعه را عصبانی کند. باید مسئولان امر و مجلس متوجه این وضعیت باشند. جامعه اکنون به دلیل معیشت عصبانی است.