عزت الله یوسفیان ملا، نماینده پیشین مجلس

در شرایط حساس کنونی که مجدداً موضوع مذاکره با غرب در مورد برنامه هسته ای ایران مطرح می شود و کور سوی امیدی از احیای توافق به چشم می خورد، به نظر می رسد بهتر است مسئولان نظام به جای برجسته کردن ارتباط انرژی هسته ای و قدرت دفاعی و بازدارنده کشور و بیان اظهاراتی که برای کشور هزینه دارد به اجماع و توافق بيانديشند.

دو دهه است که برنامه هسته ای ایران و مسائل مرتبط با آن، یکی از موضوعات مهم در عرصه روابط بین الملل و سیاست جهانی است. در این مدت سوابقی از درشت گویی وجود داشت که برای کشور هزینه بود. از کاغذ پاره خواندن قطعنامه و به سخره گرفتن یک واقعه تاریخی در اروپا تا تحریم و وضعیت اقتصادی امروز، همه نشان می دهند، عمل به مثل معروف: "هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد" چقدر بر مسئولان ما واجب است.

وقتی عالی ترین مقام کشور با فتوایی ساخت بمب اتم را حرام اعلام می کند و سایر مقامات نیز بارها و بارها اعلام می کنند که ایران قصد تولید تسلیحات هسته‌ ای ندارند و اینکه تولید کلاهک‌ های هسته ‌ای بر خلافِ قوانین ایران است، چرا عده ای اصرار دارند با اظهار نظر خود آب را گل آلود کنند؟!

برنامه هسته ‌ای ایران از ابتدا در جعبه در بسته بود که امروز زوایای آن از همه جهات بیرون زده است. زیر سایه همین اظهار نظر ها و موقعیت نشناسی ها است که امروز غرب گریبان ما را گرفته و مطالبه اش این است که چرا اجازه نمی دهید دوربین های ما تاسیسات هسته ای کشورتان را تماشا کنند؟!

کشور زیر سایه نگاه های تندرو ها در داخل و تحریکات تندروها در خارج، برنامه غنی سازی اورانیوم خود را افزایش داده و در معرض اتهام تولید بمب هسته ای قرار دارد. چرا مسئولین امر به جای آرام سازی فضا بر طبل تنش زایی می کوبند!

اقتصاد و سفره مردم تحت تاثیر پرونده هسته ای است. قطعنامه و تحریم هزینه های کمی نبودند که مردم پرداخته و می پردازند.

دنیا دید که ترامپ بود که تصمیم گرفت توافقنامه بین‌المللی 2015 را به رسمیت نشناسد. ترامپ تحریم‌های سختی را بر علیه ایران اعمال کرد. ترامپ راه تجارت کشور را بست. با این همه امروز ما باید سد ها را بشکنیم و اتهامات را رد کنیم و اعتماد ایجاد کنیم و به طرف دنیا دست دوستی دراز کنیم. تا بتوانیم تحریم ها را برداریم و در کشور رونق اقتصادی ایجاد کنیم.

قدرت های دنیا به خوبی می دانند که هر گونه ماجراجویی نظامی علیه ایران و برخورد قهری با تاسیسات هسته ای  کشور، نه تنها موجب پایان یافتن برنامه اتمی ایران نخواهد شد بلکه بر سرعت پیشروی های هسته ای ایران و احتمال تغییر جهت دادن کشور می افزاید. نیازی نیست با دمیدن در این تنور حدس و گمان آن ها را به واقعیت مبدل کنیم و پیشاپیش در این تنور بدمیم که تحریک دنیا اقدامی خام و نابخردانه با نتایجی تلخ و پرهزینه است. 

اینکه یک کشور در مراحل اولیه دانش هسته ای خود باشد، عملا کار رقبا و دشمنان را در جهت نابود کردن توانایی هسته‌ای‌ اش آسان می کند. اما این مساله در مورد توانایی های هسته ای ایران صدق نمی کند. نیازی نیست دنیا را از آنچه در چنته داریم با خبر کنیم آن ها ایران را بی وقفه رصد کرده اند و می دانند در کشور چه خبر است.

ایران یکی از کشورهای فعال و پیشرفته در عرصه دانش هسته ای است. محدود بودن دامنه دانش یک کشور، آن کشور را در موقعیتی قرار می دهد که در صورت شدت گرفتن دشمنی ها نتواند برنامه های علمی خود را دنبال کند.

اما ایران را نمی توان در این معادله قرار داد. ایران توانمندی علمی بالایی دارد و همین قدرت بازدارندگی ایجاد کرده است و دشمنی غرب با گسترش دانش هسته ای در ایران همانند دشمنی اش با سوریه در رابطه با موضوعی مشابه نیست.