شیوع چاقی در جهان از سال ۱۹۷۵ تقریباً سه برابر شده است. رهبران جهان در سال ۲۰۱۳ توافق کردند که چاقی را کاهش دهند و سال ۲۰۲۵ را به عنوان آخرین‌مهلت برای دستیابی به اهداف خود تعیین کردند، اما هنوز تا رسیدن به آن اهداف فاصله زیادی است و باید نحوه برخورد خود با چاقی را تغییر داد تا نتایج اقتصادی و بهداشتی بهتری در سراسر جهان شاهد بود.
به گزارش ایسنا به نقل از ویفروم، مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۱ برای بحث در مورد بار جهانی بیماری‌های غیر واگیر تشکیل جلسه داد و چاقی را به عنوان یکی از مهم‌ترین عوامل خطر بیماری‌های غیر واگیر معرفی کرد. در نتیجه کشورهای عضو سازمان بهداشت جهانی (WHO) موظف شدند مجموعه‌ای از اهداف و راهبردهایی را با هدف محدود کردن گسترش همه‌گیری جهانی چاقی ایجاد کنند. «جان وایلدینگ»، رئیس فدراسیون جهانی چاقی، به تازگی اعلام کرد جامعه جهانی برای دستیابی به اهداف مربوط به مبارزه با چاقی سازمان جهانی بهداشت به طرز فاجعه‌باری از مسیر خارج شده است. در واقع پیش‌بینی‌های فدراسیون جهانی چاقی نشان می‌دهد که تا پایان این دهه یک میلیارد نفر با چاقی زندگی خواهند کرد. پیامدهای بهداشتی منفی مرتبط با چاقی جدی است و بار مالی قابل‌توجهی بر سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی در سراسر جهان تحمیل می‌کند. پیش‌بینی می‌شود هزینه‌های اقتصادی جهانی اضافه‌وزن و چاقی از کمتر از ۲ تریلیون دلار در سال ۲۰۲۰ به ۱۸ تریلیون دلار تا سال ۲۰۶۰ افزایش پیدا کند. افراد چاق با خطر بیشتری برای پیشرفت در طیف بیماری‌های متابولیک قلبی، از چاقی گرفته تا دیابت و بیماری‌های کبدی، حوادث قلبی، بیماری‌های کلیوی و مرگ زودرس مواجه هستند.مدت‌هاست که چاقی را به عنوان یک شکست اراده می‌نگریم، اما اخیراً تأثیر متقابل پیچیده عوامل ژنتیکی، هورمونی، بیولوژیکی و محیطی برای عدم تعادل فیزیولوژیکی که باعث چاقی می‌شود را می‌پذیریم. در حال حاضر عدم تحرک بدنی و مصرف بیش‌ازحد و انتخاب‌های غذایی نامناسب را عامل اصلی شیوع این بیماری می‌دانند. اگر چاقی را عامل مهم بیماری‌های قلبی متابولیک بشناسیم، متوجه می‌شویم که نمی‌توانیم چاقی را به عنوان یک بیماری مزمن درمان نکنیم. بااین‌حال درمان چاقی به عنوان یک بیماری مزمن به استاندارد جدیدی از مراقبت نیاز دارد تا مقیاس بی‌سابقه این مشکل را برآورده کند. درمان چاقی را نباید تنها با دارو در نظر گرفت و باید مداخلات دیگر در این زمینه را برای موفقیت در نظر گرفت. وضعیت اجتماعی و اقتصادی، نژاد، جغرافیا و تحصیلات نه‌تنها عوامل مهمی در ایجاد چاقی و بیماری‌های مرتبط با چاقی است، بلکه این عوامل اجتماعی تعیین‌کننده سلامت عوامل شناخته شده‌ای محسوب می‌شود که دسترسی به درمان مؤثر را محدود می‌کند. استفاده از فناوری برای کمک به درمان چاقی بسیار مهم است. فناوری نقش مهمی در گسترش دسترسی به مراقبت ایفا می‌کند و ما را قادر می‌سازد تا تأثیر نسبی داروی چاقی و مداخله سبک زندگی را در دنیای واقعی اندازه‌گیری کنیم. ما در این لحظه حساس این فرصت را داریم که هزینه‌های مارپیچ چاقی را کنترل کنیم و شیوع آن را در زمان خود و برای نسل‌های آینده کاهش دهیم.
چه کسانی بیشتر در معرض ریزش مو قرار دارند؟
استرس، رژیم غذایی نامناسب و بیماری‌های زمینه‌ای همگی از عوامل شناخته‌شده ریزش مو به شمار می‌روند، اما مطالعه‌ای جدید نشان داده است که نوشیدنی‌های انرژی‌زا نیز جزو همین عوامل هستند. به گزارش ایسنا، گروهی از متخصصان چینی با بررسی نتایج یک مطالعه ادعا کرده‌اند: مردانی که نوشابه‌های انرژی‌زا، نوشابه‌های گازدار، نوشیدنی‌های ورزشی و حتی چای و قهوه شیرین شده می‌نوشند، بیشتر در معرض خطر ریزش مو قرار دارند. کارشناسان دانشگاه «سینگوا» در پکن از ۱۰۰۰ مرد خواستند هر هفته بین یک تا سه لیتر از این نوشیدنی‌ها مصرف کنند. آن‌ها دریافتند افرادی که روزانه بیش از یک نوشیدنی شیرین مصرف می‌کنند در مقایسه با مردانی که نوشیدنی‌های بدون کافئین و قند مصرف می‌کنند، ۴۲ درصد بیشتر در معرض خطر ریزش مو قرار دارند. مردانی که اذعان کردند ریزش مو دارند نیز گفتند به‌طور میانگین هفته‌ای ۱۲ نوشیدنی شیرین مصرف می‌کنند. پژوهشگران نشریه «نوترینتس» عادات بیش از ۱۰۰۰ مرد چینی ۱۸ تا ۴۵ ساله را بررسی و بیش از چهار ماه روی آن‌ها مطالعه کردند. شرکت‌کنندگان در طول این بازه زمانی، باید عادات غذایی و نیز پیشینه سلامت روان خود را ثبت می‌کردند. به گزارش ایندیندنت، این مطالعه همچنین نشان داد افرادی که بیشتر از غذاهایی فوری (فست‌فود) و کمتر از سبزیجات استفاده می‌کنند، ریزش موی سریع‌تری دارند. علاوه بر این، گفته شده است خطر ریزش مو در آن‌هایی که دچار افسردگی هستند به مراتب بیشتر است. سلول‌های فولیکول مو از نظر سرعت تقسیم‌بندی در بدن رتبه دوم را دارند و به تمام مواد مغذی رژیم غذایی سالم و متعادل نیاز دارند. این رژیم شامل پروتئین‌های بدون چربی، کربوهیدرات‌ها و چربی‌های سالم، ویتامین‌ها و مواد معدنی است اما هیچ ماده غذایی فوق‌العاده‌ای (ابر غذا) برای مو وجود ندارد. ازآنجاکه مو ساختار ضروری برای بقا نیست، بدن استفاده از مواد مغذی برای رشد مو را در اولویت نمی‌گذارد. همچنین کمبود مواد مغذی و رژیم‌های غذایی نامناسب از دلایل شایع نازک شدن مو و ریزش آن است.