شعر و شاعری علم و هنر نیست و شاعری صرفاً با آگاهی بر ادبیات، فنون شعر، علم عروض و قافیه هم حاصل نمیشود. شعر برآیند حس، عقل و تخیل افرادی است که ذوق فردی را با آرمانها و آرزوهای جامعه گرهزدهاند و از پیوند این عوامل، شعر را خلق کردهاند. سرودن شعر در بسیاری از مشاغل حضور پررنگی دارد و در کسوت پزشکان هم گستره زیادی داشته است. در همین زمینه پرفسور حسن امین که علاوه بر حقوق، فلسفه و... شاعر پرتوانی است و شاهنامه امین را هم در کارنامه اشعارش دارد، تعدادی از پزشکانی که شاعر بودند را معرفی کرده است که در ادامه می خوانید. از قدیم در تاریخ ادبیات ما پزشکان پرشماری بودهاند که طبع شعر داشتهاند. نمونههای برجسته این گروه عبارتاند از: ابنسینا، حکیم میسری، خیام نیشابوری، شیخ فریدالدین عطار نیشابوری، حکیم یوسف هروی، حکیم شفایی اصفهانی، طبیب اصفهانی و هاتف اصفهانی.
در عصر ما نیز پزشکان شاعر بسیارند که شرححال و نمونه آثار اکثر ایشان در کتابهای ویژهای همچون «طبیبان شاعر» تألیف دکتر محمد سیاسی به چاپ رسیده که از جمله آنها می توان به چند تن اشاره کرد: دکتر نصرتالله کاسمی، دکتر قاسم رسا دکتر علیاصغر حریری، دکتر ضیاءالحق ناوی، دکتر مرتضی مشایخی، دکتر علیرضا میثمی، دکتر علی فروحی، دکتر حبیبالله صناعتی، دکتر مریم میرهادی، دکتر علیاکبر نقی پور و دهها طبیب دیگر که اکثرا به سبک کلاسیک به سرایش شعر پرداختهاند و جمعی دیگر مانند دکتر مجدالدین میر فخرایی (گلچین گیلانی) که اشعارش در مجله سخن منتشر میشد و دکتر ناصر وافی که مجموعه اشعارش با عنوان «تنهاتر از هیچ» با سخنرانی بنده رونمایی شد و دیگران که به سبک نو شعر سرودهاند.
زندهیاد ابوالقاسم حالت (درگذشته ۱۳۷۲) از شاعران، نویسندگان و مترجمان نامی معاصر بود که من او را در انجمنهای ادبی تهران قبل از سفر به انگلستان دیده بودم و در «شاهنامه امین» هم از او یاد کردهام. نام اصلی خانوادگی حالت در شناسنامه عبدالله فرد و هنر اصلی او سرودن اشعار طنز، هزل و طیبت با ادبیاتی اصلاحگرایانه بود و اینگونه سرودههایش اغلب با نام مستعار خروس لاری، هدهد میرزا و ابوالعینک نخست در هفتهنامه توفیق به مدیریت برادران توفیق در قبل از انقلاب و سپس در هفتهنامه گلآقا پس از انقلاب چاپ میشد.حالت در یکی از شمارههای گلآقا شعری طنزآلود و بلکه نیمه جدی یا نطنز! در نقد یک پزشک محله و شکایت از پولپرستی و بیاخلاقی او منتشر کرد که با واکنش گسترده خوانندگان مواجه شد و ازجمله بسیاری از پزشکان که طبع شعری داشتند، هر یک به سهم خود و ازنقطهنظر خود، به نقادی او پاسخ دادند و از اعتبار حرفهای خود به دفاع پرداختند. آن پاسخهای منظوم هم در نشریه گل آقا درج شد. سرانجام پس از چند شماره، ادامه چاپ آن رشته از اشعار با عذرخواهی از پزشکان متوقف شد. در این میان، خویشاوند دانشمند من، دکتر عبدالرضا سعیدیان استاد چشمپزشکی دانشگاه تهران نیز شعری در پاسخ استاد حالت ساخت که تنها شعری بود که بهقاعده مرسوم و معمول اخوانیات و جوابیهها، درست بر همان وزن و قافیه شعر استاد حالت بود، ولی دیر رسید و چاپ نشد. درواقع کاروان شعر و شاعری در پزشکی و دیگر مشاغل نقش عاشقی را دارد که با سرایش شعری به معشوق، اظهار محبت میکند و مخاطب را از این خوان بهرهمند میسازد.