پاریس در مونیخ قهرمان لیگ قهرمانان شد و این قهرمانی را یک بارسلونایی دوآتشه به دست آورد: و مهم‌تر از آن، یک مربی بزرگ. آخرین کسی که بارسا را در اروپا به قهرمانی رساند، ده سال پیش، و حالا در مونیخ بار دیگر به اوج رسید.
دومین قهرمانی لیگ قهرمانان در کارنامه لوئیس انریکه بیش از اولی، توانایی او به‌عنوان مربی را نشان می‌دهد. اولی را با مسی، سوارز و نیمار به دست آورد. دومی را بدون امباپه کسب کرد. این نکته‌ای کوچک اما قابل‌توجه است. و سندی محکم هم وجود دارد: در مستندی که موویاستار پخش کرد، لوئیس انریکه پیش‌تر گفته بود: «ما امباپه را از دست دادیم، اما فصل بعد مثل یک تیم بازی خواهیم کرد.»
با لوئیس انریکه همیشه همین‌طور بوده: شخصیت تند و تیز و کمتر سازشکار او، نظر منتقدان حرفه‌ای را به شدت تحت‌تأثیر قرار داده است. تعداد بی‌شماری از روزنامه‌نگاران صرفاً به این دلیل که از او خوششان نمی‌آید، تا سرحد خستگی او را مورد انتقاد قرار داده‌اند. آنها فراموش می‌کنند که او مربی‌ای در سطحی بسیار بالاست، چیزی که در این موارد باید اهمیت داشته باشد.
به نظر می‌رسد این انتقادات برای او چندان اهمیتی ندارند: او با پاری‌سن‌ژرمن لیگ قهرمانان را فتح کرده و این موفقیت او را به یک افسانه در باشگاه پاریسی تبدیل کرده است. و این کار را درست در فصلی انجام داد که ستاره اصلی‌اش، کیلیان امباپه، را از دست داده بود؛ امباپه‌ای که به رئال مادرید رفت تا همه‌چیز را ببرد، اما مجبور شد از تلویزیون تماشا کند که هم‌تیمی‌های سابقش بدون او به قهرمانی رسیدند. پنج گل درخشان در فینال گواه این مدعاست. این در حالی است که پاری‌سن‌ژرمن در ابتدای رقابت‌های لیگ قهرمانان عملکرد خوبی نداشت و تا آخرین لحظات مرحله گروهی برای صعود به زحمت افتاده بود. همه‌چیز در بازی مقابل منچسترسیتی تغییر کرد؛ زمانی که در فاصله ۳۷ دقیقه به پایان بازی، با نتیجه ۰-۲ عقب بود و در آستانه حذف قرار داشت. واکنش تیم در آن روز، که با پیروزی ۴-۲ به پایان رسید، روحیه‌ای تازه به پاری‌سن‌ژرمن بخشید. پیروزی پرگل مقابل برست در مرحله پلی‌آف نیز این تیم را به تیمی جدی در رقابت‌ها تبدیل کرد.