مایکل کین بازیگر انگلیسی، به جمع چهره‌هایی پیوست که خواستار پایان گرسنگی کودکان در غزه شده‌اند. به گزارش مهر به نقل از آسوشیتدپرس، مایکل کین بازیگر پیشکسوت بریتانیایی، در رسانه‌های اجتماعی درباره فاجعه انسانی در غزه که هر لحظه به سمت وخامت بیشتری می‌رود، صحبت کرد و همدردی عمیق خود را با کودکانی که از محاصره مداوم رژیم صهیونیستی رنج می‌برند، ابراز کرده است. این بازیگر ۹۱ ساله نوشت: به بچه‌های غزه غذا بدهید، هیچ کودکی نباید گرسنه باشد. نمی‌شود دید که کودکان در غزه گدایی غذا می‌کنند. گلدوف، به بچه‌ها غذا بده، اگر می‌خواهی به بی‌گناهان زندگی ببخشی. این سخنان کین که به ندرت در پلتفرم‌های اجتماعی ظاهر می‌شود، با تحسین گسترده مواجه شد و کاربران از او برای استفاده از جایگاهش در حمایت از مردم غزه تشکر کردند و از دیگران خواستند همین کار را انجام دهند. کاربری در این باره نوشته: سخنان مایکل کین یک عمل طبقاتی است. به کودکان فلسطین غذا بدهید. درخواست مایکل کین در بحبوحه هشدارهای شدید سازمان‌های بشردوستانه برای شرایط قحطی در غزه مطرح می‌شود که کودکان به دلیل محاصره رژیم اشغالگر و محدودیت‌های کمک‌رسانی از گرسنگی می‌میرند. اشاره کین در پیامش به باب گلدوف است که برای سازماندهی کنسرت «لایو اید» در سال ۱۹۸۵ برای مبارزه با قحطی در اتیوپی شناخته می‌شود و به نظر می‌رسد با نام بردن از او درخواست مستقیمی برای بسیج بشردوستانه انجام داده است. باب گلدوف هم چندی پیش نوشته بود: مردم اسرائیل چه‌شان شده؟ ستمی که در گذشته به شما شده و رنجی که حال می‌کشید هرچه عظیم باشد، چطور می‌توانید رنج موجود در این تصاویر حال به هم زن را حتی برای یک لحظه به دیگران تحمیل کنید؟ او با حمله به دولت و ارتش اسرائیل هم افزوده: چرا شما، مردم اسرائیل این اقدامات را تحمل می‌کنید؟ در حالی که کین پیش از این در قبال نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه صحبتی نکرده بود، حالا این بیانیه عمومی او به عنوان یک موضع‌گیری قدرتمند در برابر همه اعمال رژیم صهیونیستی تلقی می‌شود. کاربران رسانه‌های اجتماعی از کین برای شکستن سکوت تمجید و بسیاری تأکید کردند که همه باید در برابر نسل‌کشی فلسطینیان توسط اسراییل حرف بزنند.
فیلیپ سیمور هافمن هنوز جایگزینی ندارد
در سالگرد ۵۸ سالگی فیلیپ سیمور هافمن فقید، سینمایی‌ها یادش را گرامی داشتند. به گزارش ورلد آف ریل، ۲ فوریه ۲۰۱۴، فیلیپ سیمور هافمن، بازیگر نقش‌های تعیین‌کننده نسل خود، در آپارتمانش در منهتن مرده پیدا شد. او در ۴۶ سالگی بر اثر مصرف بیش از حد هروئین جان خود را از دست داده بود. حالا یک دهه بعد، هنوز هم مرگ او غیرواقعی به نظر می‌رسد، هرچند افسانه او بزرگ و بزرگتر شده است. این روزها در حالی که ۱۱ سال از درگذشت او گذشته، ادای احترام به هافمن همچنان به صورت آنلاین در جشن تولد ۵۸ سالگی‌اش ادامه دارد و گروه‌های دوستدار سینما و صفحات هنری و شخصیت‌ها، از او یاد می‌کنند. این واکنش به جا به نظر می‌رسد. برای بسیاری نبود او هنوز هم دردناک است چون حقیقت این است که هر فیلمی که او به آن دست زد، بهترش کرد. این دقیقاً همان کاری بود که او انجام داد. هرچند این تکراری‌ترین تعریفی است که از او می‌شود اما شاید بالاترین تعریف از یک بازیگر هم باشد؛ اینکه او همه چیز را ارتقا داد.
هافمن برای فیلم «کاپوتی» برنده جایزه اسکار شد و به حق هم این جایزه را برد. اما این فیلم هنوز با بهترین کارهای او فاصله زیادی داشت. همکاری بی‌باکانه و ۵ فیلمی که او با پل توماس اندرسون ساخت جزو بهترین‌ها هستند. همراهی عجیب او با آدام سندلر در «عشق مستانه»، خونسردی مهار شده و منفعلش در «مانی‌بال»، تصویر یک شکارچی نگران‌کننده در «خوشبختی» و … . او نقش مردانی در حاشیه، بازنده، فریبکار و حتی گاهی نفرت‌انگیز، اغلب شکننده و البته همیشه انسان را بازی می‌کرد.
هافمن با چنان آتشی در قالب نقش‌هایش فرو می‌رفت که تماشای او بیشتر مانند خیره شدن به چیزی خطرناک و واقعی بود. از این رو فقدان او نه تنها نبود یک بازیگر بزرگ، بلکه فقدان یک دوره سینمایی است؛ دوره‌ای که فیلم‌ها مستقیم بزرگسالان را هدف قرار می‌دادند و بازیگران مورد احترام بودند.