حتماً شنیده‌اید که کنفدراسیون فوتبال آسیا، کشور ما را از میزبانی مسابقات محروم کرده و در نامه‌ای دلیل این کار را چالش‌های متعددی اعلام کرده که به خاطر تحریم‌ها ایجادشده است. ما ضمن محکومیت این تصمیم، به مسئولین عزیز خودمان هم خدا قوت عرض می‌کنیم. اصولاً محدودیت‌هایی که به خاطر تحریم‌ها و هر علت دیگری ایجاد می‌شود، در اصل محدودیت نیست، بلکه فرصتی است برای پیشرفت. مثلاً اینکه الان نمی‌شود هزار تومن پول با خارج جابجا کرد در ظاهر شاید بد به نظر برسد، ولی اگر عاقل باشید و بلندمدت فکر کنید، آن هزار تومن را جابجا نمی‌کنید، بلکه در بورس سرمایه‌گذاری می‌کنید. یا درباره مسئله بازی کردن در کشورهای دیگر، نه‌تنها نباید ناراحت باشیم بلکه اگر خوب فکر کنیم باید خوشحال هم بشویم. چون اصولاً آدم عاقل که میزبانی نمی‌کند، بلکه همه‌اش مهمانی می‌رود. کسی که دست خانواده‌اش را می‌گیرد و می‌برد مهمانی، هم خودش حس خوبی دارد و هم خانواده روحیه‌شان عوض می‌شود و هم کلی صرفه‌جویی ارزی و ریالی برایش دارد. به همین دلیل هم اگر باشگاه‌ها و کشورها بیایند ایران کلی دردسر برایمان دارند. اگر با این دلایل قانع نشده‌اید و همچنان به میزبانی علاقه دارید، پیشنهادهای زیر را مدنظر داشته باشید:
۱. کنفدراسیون همش چند؟
رئیس فدراسیون فوتبال را بفرستیم خارج، چشمکی بزند و یواشکی بپرسد: «داداش همش چند؟» درنهایت کل هزینه‌هایشان را تقبل کنیم تا هر چیزی که ما دوست داشتیم را تبدیل به قانون و نامه کنند.
۲. کاغذ پاره
نامه‌ها و قوانین فدراسیون را فقط یک کاغذ پاره در نظر بگیریم و باشگاه‌ها و کشورهای خارج را با فارسی سخت به ایران بیاوریم. اگر احساس کردید که ناراحت شده‌اند، به آن‌ها فرش، پسته و صنایع‌دستی بدهیم و از دلشان دربیاوریم.
۳. چهارشنبه‌سوری
مسئولین بین‌المللی فوتبال را برای شرکت در جشن شب چهارشنبه‌سوری به کشور دعوت کنیم. پس از دیدن مراسم اگر سالم بمانند که قطعاً با خودشان می‌گویند: «هر چی می‌خوان بهشون بدیم. اینا این‌جوری جشن می‌گیرن و خوشحالی می‌کنن، وقتی عصبانی بشن چکار می‌کنن؟» اگر هم سالم نماندند که باقی بقایشان و سراغ مسئول بعدی می‌رویم.