رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران بابیان اینکه دولت آینده کودکان کار در خیابان را جزیره نبیند، اظهار کرد: زمانی که بیش از ۸۰ درصد این کودکان به دلیل فقر کار میکنند و یا درصد قابلتوجهی از آنها کودکانی هستند که خانوادههای نابسامان و عضو معتاد دارند، مگر میشود بدون اینکه در حوزههای مذکور کاری کرد، کودک کار در خیابان را مدیریت کرد؟ تا زمانی که به دنبال اجرای نظام چند لایه تأمین اجتماعی نرویم و افراد را بهموقع شناسایی نکنیم و متناسب با شرایط آنها را حمایت نکنیم، نهتنها نمیتوانیم امیدی به بهبود وضعیت این گروه از کودکان داشته باشیم، بلکه باید منتظر افزایش کودکان کار در خیابان باشیم.
سید حسن موسوی چلک در گفتوگو با ایسنا، بابیان اینکه کودکان خیابانی بیشتر کودکان کار در خیابان هستند، گفت: شیوع و پژوهشهایی که در این زمینه انجامشده نشان میدهد که بیش از ۸۰ درصد این کودکان، کودکانی هستند که با خانوادههایشان ارتباط دارند.
وی با اشاره به وضعیتی که در مورد کودکان کار در خیابان وجود دارد، اظهار کرد: معمولاً پسران سه تا چهار برابر دختران به عنوان کودکان کار در خیابان فعالیت دارند. عموم این کودکان کسانی هستند که با خانوادههایشان ارتباط دارند و برای امرار معاش خانواده خودکار در خیابان را ترجیح میدهند و آن نگاه جرمانگارانه نسبت به این کودکان باید حذف شود. این نگاه که عموم این کودکان کودکانی هستند که در باندها هستند را تأیید نمیکنم. با توجه به اینکه اکثر این کودکان با خانوادههایشان ارتباط دارند، به نظر این نگاه، نوعی برچسب نامیمون به این گروه از کودکان است.
وی با اشاره به نگرانیهایی که در مورد این کودکان وجود دارد، گفت: بر اساس ارزیابی سریع ابتلا به HIV در کودکان خیابانی که سال ۹۲ انجامشده است، درصد قابلتوجهی از این کودکان مبتلا به اچ آی وی هستند و با توجه به اینکه وقتی کودکان وارد کار در خیابان میشوند، معمولاً تهدیدهایی (مانند مصرف سیگار، وابستگی به مواد مخدر و مشروبات الکلی و خشونتهایی که بر این افراد وارد میشود و سو استفادههایی که از این افراد صورت میگیرد که بخشی از آزارها و سوءاستفادهها به آزارهای جنسی یا بهرهکشی جنسی برمیگردد) شاملشان میشود و این به تبعات کار در خیابان برمیگردد.
رئیس انجمن مددکاران اجتماعی افزود: طبیعتاً حضور در خیابان محرومیت کودکان از تحصیل، سوءتغذیه، بیماریهای پوستی و جسمی و بیماریهای تغذیهای و گوارشی را به دنبال دارد. در کنار این موارد، آزارهای روانی و یا شرایط مربوط به سلامت روانشان مطرح است که میتواند مانند سایر ابعاد نگرانکننده باشد. آن ترس و ناامنی که دارند، خشونتی که بر آنها وارد میشود و ناسازگاری که ممکن است به دلیل شرایط کار در خیابان داشته باشند و نوع برخوردی که مردم با آنها دارند و همچنین محدودیتهایی که برای دسترسی به خدمات عمومی ازجمله آموزش، بهداشت و درمان و حمایتهای اجتماعی دارند، زمینهای را فراهم کرده که این گروه از کودکان باید موردتوجه بیشتری قرار گیرند.
کودکان کار دغدغه دولتها
نبوده است
رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران بابیان اینکه کودکان کار در خیابان، دغدغه دولتها نبوده است، گفت: ضمن اینکه شرایط اقتصادی هم بر وضعیتی که ما داریم دامن میزند، لذا دولت آینده برای اینکه بتواند این حوزهها را مدیریت کند، کودکان کار در خیابان را جزیره نبیند. تا زمانی که شرایط اقتصادی بهتر نشود، اعتیاد کنترل نشود و...نمیتوان بدون در نظر گرفتن این شرایط کودکان کار در خیابان را مدیریت کرد تا شاهد کاهش این کودکان باشیم.موسوی چلک ادامه داد: زمانی که بیش از ۸۰ درصد این کودکان به دلیل فقر کار میکنند و یا درصد قابلتوجهی از آنها کودکانی هستند که خانوادههای نابسامان و عضو معتاد دارند، مگر میشود بدون اینکه در حوزههای مذکور کاری کرد، کودک کار در خیابان را مدیریت کرد؟ تا زمانی که به دنبال اجرای نظام چند لایه تأمین اجتماعی نرویم و افراد را بهموقع شناسایی نکنیم و متناسب با شرایط آنها را حمایت نکنیم، نهتنها نمیتوانیم امیدی به بهبود وضعیت این گروه از کودکان داشته باشیم، بلکه باید منتظر افزایش کودکان کار در خیابان باشیم. کرونا هم به این موضوع دامن میزند. بدون شک دولت جدید در برنامهریزیهایش، آثار بهجامانده از کرونا را هم باید به عنوان بخش ویژه مدنظر قرار دهد.