اشاره: بحث سانسور سریال‌های شبکه نمایش خانگی، این روزها بسیار داغ است. درواقع به نظر می‌رسد این روزها کلمه «سانسور شد»، اسم رمزی است برای جذب مخاطب بیشتر. استفاده از این مدل تبلیغات، از ابتدای امسال خیلی کاربرد داشته و تقریباً هم نتایج خوبی را رقم زده است. سریال «می‌خواهم بمانم» توقیف شد، سریال «زخم کاری» ممیزی داشت به همین دلیل با تأخیر پخش شد، سریال «قبله عالم» سانسور شد، خواننده «میدان سرخ» ممنوع‌الفعالیت شد. همه این موارد اخباری هستند که هنگام و یا پیش از پخش سریال‌ها منتشر شدند. هیچ‌یک از این خبرها هم دروغ نبود، زیرا ساترا هم سانسور را انجام داد، هم ممیزی‌ها را اعمال کرد و هم سریال را برای مدتی توقیف کرد؛ اما پلتفرم‌ها این اتفاقات را موقعیتی برای جذب مخاطب بیشتر دانستند و از آن استفاده کردند. طبق گفته محمدمهدی عسگرپور، ساترا برای سانسور آثار پول می‌گیرد. درواقع می‌توان گفت که سانسور سریال‌های شبکه نمایش خانگی، یک بازی دو سر برد است که هم ساترا از آن سود می‌برد هم پلتفرم‌ها! دراین‌ارتباط خبر آنلاین گفت‌وگویی با یک منتقد سینما داشته که در ادامه گزیده‌ای از آن را می‌خوانید.

ساترا 10 سال از زمانه عقب است
محمدتقی فهیم، یکی از منتقدان سینمایی درباره نحوه عملکرد ساترا در این سال‌ها می‌گوید: «ساترا (سازمان تنظیم مقررات رسانه‌های صوت و تصویر فراگیر) تشکیل شد و ما فکر می‌کردیم که شاید بتواند به وضعیت توزیع محصولات از طریق بستر اینترنت سروسامان دهد؛ اما در واقعیت، نه‌تنها این اوضاع بهبود پیدا نکرد، بلکه ساترا به دلیل عقب ماندن از کارکردهای روز و عقب ماندن از شیوه‌های نوین علم مدیریت، خودش تبدیل به یک بازوی مبلغ برای سرمایه اندوزی این جریانات، پلتفرم‌ها و سیستم‌های توزیع اینترنتی شد. به‌عنوان‌مثال، سه قسمت ابتدایی سریال «زخم کاری»، اگر پشتوانه تبلیغات سانسوری نداشت، مخاطبان با این شدت به دیدن آن مشتاق نمی‌شدند. مشکل اصلی این است که تمام نهادهای نظارتی ازجمله ساترا همواره 10 سال عقب‌تر هستند، درحالی‌که پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی، همگام با سرعت پیشرفت جهانی حرکت می‌کنند.»

سانسور، بازوی تبلیغات پلتفرم‌ها است
وی درباره کارساز نبودن نظارت ساترا بر افزایش کیفیت آثار تولیدی پلتفرم‌ها می‌گوید: «سرمایه، یک موضوع پررنگ در شبکه‌های نمایش خانگی است که به هیچ‌چیز توجه ندارد. درواقع سرمایه مانند آب است که راهش را پیدا می‌کند و جلو می‌رود؛ بنابراین دستگاه‌های ناظر باید بتوانند مانند سد عمل کنند و هم ازنظر تخصصی و هم ازنظر مسائل فنی، جلوتر از سرمایه حرکت کنند. در چند سال گذشته، هرجایی که یک تشکلی برای بهبود و راهگشایی این امور تأسیس شده، به دلیل عقب‌ماندگی مدیریتی و حرکت لاک‌پشتی ازنظر بروکراسی و اداری نتوانسته راه گشا باشد. در موارد اخیری که دیدیم، به‌جای این‌که ساترا موضوعی را حل کند، تبدیل به تریبون سرمایه اندوزی پلتفرم‌ها شده است. درواقع سانسورها و ممیزی‌های ساترا، تنها مستمسکی برای پلتفرم‌ها شده تا بتوانند محصولات ضعیف خود را به خانه‌های مردم بفرستند.»
این منتقد سینمایی با اشاره به عدم توانایی برای نظارت بر پلتفرم‌ها تأکید می‌کند: «تا الان، نظارت برای ارتقاء محتوایی برنامه‌های ترکیبی مثل تاک‌شوها یا مسابقات، بدتر از سریال‌ها بوده است، زیرا ساترا فرصتی نداشته تا به آن‌ها نظارت کند. همه این موارد هم ناشی از این است که دوستان قصد دارند نظارت انجام دهند، ولی دانش و رویکردشان، ۳۰ سال عقب‌تر از دنیا است.»