روستای کندوان در رقابت با بیش از ۲۰۰ روستا از کشورهای مختلف توانست در فهرست دهکده‌های جهانی سازمان جهانی گردشگری جای بگیرد.طی مراسمی کندوان در استان آذربایجان شرقی در فهرست بهترین دهکده‌های جهانی گردشگری در سازمان جهانی گردشگری ثبت شد.
هشت روستای ایران از جمله کندوان آذربایجان شرقی، بیشه لرستان، میمند کرمان، سهیلی قشم، پالنگان کردستان، قاسم آباد گیلان، کندلوس مازندران و ابیانه اصفهان برای شرکت در این رقابت به سازمان جهانی گردشگری معرفی شده بودند که از این بین، روستای کندوان توانست با کسب امتیازها و شاخصه‌های لازم در جایگاه روستاهای جهانی ثبت شود.
به گزارش خبر آنلاین، انتخاب بهترین دهکده گردشگری از سال ۲۰۲۱ توسط سازمان جهانی گردشگری (UNWTO) دنبال می‌شود و هدف از این اقدام تبدیل گردشگری به محرک توسعه روستایی و رفاه روستاییان است. ایران سال گذشته نیز تعداد دیگری از روستاها را معرفی کرده بود که موفق به ثبت آنها نشد. خانه‌های کله قندی و کندویی روستای کندوان در دل کوه و بدون دخالت انسان ساخته شده‌اند و شبیه کندوی زنبور عسل هستند. روستای کندوان در اردیبهشت ماه سال ۱۳۷۶ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شده است.
براساس شنیده‌ها و نقل قول گذشتگان در مورد روستای کندوان برخی معتقدند که مردم روستای «حیله ور» پس از حمله مغول به روستای آنها برای حفظ جان خود و خانواده هایشان به دشت مقابل روستای کندوان مهاجرت کردند و با گذشت زمان در دل این صخره ها و کوه ها برای خود خانه و پناهگاهی امن ساخته‌اند.
صخره‌های کله قندی کندوان با گذشت زمان و بر اثر فعل و انفعالات کوه آتشفشانی سهند به این شکل در آمده و چنین منظره شگفت انگیزی ایجاد شده است و طی هزاران سال متمادی گدازه‌ها و توده های مذاب و داغ آتشفشان توسط برف و باران و باد به این شکل درآمده‌اند.
روستای کندوان از صخره‌های مخروطی یا کله قندی تشکل شده که مردم برای زندگی در داخل آنها در دل کوه و صخره حفاری کرده‌اند و در میان این صخره ها برای خود اتاقک و انبار و آغل درست کرده اند که حتی ارتفاع برخی از این تپه ها به 40 متر نیز می‌رسد.
معماری خانه های روستایی در کندوان به شکل صخره های است و بنا بر ادعای برخی باستان شناسان قدمت روستای کندوان به دوره های پیش از اسلام برمی گردد. مردم روستایی از طبقات همکف معمولا به عنوان اصطبل استفاده می کنند و طبقات دوم، سوم و چهارم را به عنوان سکونتگاه مورد استفاده قرار می دهند. در خارج از کران ها و محیط مسکونی و کنار معابر آبریزهایی وجود دارند که چندین خانواده از یک آبریز به طور مشترک استفاده می کنند. این آبریزها چندین انبار و محل نشیمن دارند که تعداد آن ها بستگی به شیب زمین دارد.از آن جایی که کران ها از قطر و ضخامت زیادی برخوردارند، ایجاد نورگیر در طبقات پایین چندان آسان نیست. به همین دلیل اکثر نورگیرها در طبقه های بالایی قرار دارند.