پری ثابت -روزنامه نگار
شگفتا در زمانه هوش مصنوعی و پیشرفت بشر زندگی می‌کنیم یا در منجلابی به نام انسان کشی در غزه و دیگر جاهای دنیا؟ در دستمان موبایل است که با یکی دو کلیک به دنیای اطلاعات نوین وصل می‌شویم و در دلمان هول دنیای غریبی است به نام خاور میانه. برآینداین خطه التهاب است از نوع عقب ماندگی و خودکامگی که تصویرگر بی شرمی انسان است. دنیا همواره محل چربیدن نیروی زورمندان به زیردستان بوده است. می‌خواهم بدانم کسی در اروپا هست که اهمیتی به دل سوخته خاورمیانه بدهد؟ آنها زندگی‌شان را می‌کنند. آنها هم با دیدن تصویر دلخراش کشتار غزه دلشان می‌سوزد اما دلشان چقدر می‌سوزد؟ وقتی صفحه موبایل و تلویزیون خود را می‌بندند خود را در خانه و شهر و کشوری امن می‌بینند. حقوق شهروندی دارند. امنیت شغلی و بیمه و بهداشت دارند. درجه دلسوزی آنها چقدر است؟ در مقابل، درجه دلسوزی کسانی که از حداقل آسایش و امنیت اجتماعی برخوردارند برای همنوعانشان در غزه چقدر است؟ آنها شاید بهترین همدردی و دلسوزی را داشته باشند. در هر حال از چه کسی کاری برمی آید وقتی انسان بین دو تعریف ظالم و مظلوم بین دو قطب تاریکی و روشنایی در نوسان است؟ فرایند انسانی زیستن در خاورمیانه چگونه می‌تواند باشد وقتی نقشه‌های تاریک سر تا پای جهان را فراگرفته است؟ آیا انسانی که در خاورمیانه چشمش به خون و مرگ عادت کرده می‌تواند پس از رهایی مرهمی برای زخم‌های تاریخی‌اش پیدا کند؟