محمد علی ابطحی، سیاستمدار
من این خانم را نمی شناسم، ولی می دانم که ایران بیش از 85 میلیون جمعیت دارد و نمی تواند فقط متعلق به یک دسته باشد. آن هم دسته ای که اتفاقا جزو اقلیت هستند. طبق اصول جمهوریت نظام باید به رای، نظر و خواسته اکثریت احترام بگذاریم.
جامعه نمی خواهد کشور دربست در اختیار یک گروه تندرو باشد. این خواسته مردمی نیست که انقلاب کرده اند. خواسته مردمی نیست که جنگیده اند و خواسته مردمی نیست که دیندار و امام حسینی اند.
این نگاه خودخواهانه و خودمحور که فقط منافع دسته و گروه خود را دنبال می کند از کجا می آید؟ چنین نگاهی در تاریخ و فرهنگ ما بی سابقه است. ایرانیان مردمی نوع دوست و اهل سازش اند. خلق و خوی ایرانی هرگز با چنین تندروی هایی هم سو نبوده همانطور که تاریخ ما نشان می دهد. ما مردمی اهل زندگی بودیم، دفاع می کردیم حمله نمی کردیم.
حرف های این خانم نشان دهنده نگاه حداقلی این جماعت به مردم است. وقتی می گوید مملکت مال حزب الهی ها است، آیا نمی داند که اکثریت حزب الهی نیستند؟!
اراده خالص سازی و یکدست سازی میان تندروها، لابلای سخنان این خانم بروز و ظهور داشت. اراده ای قهری برای کنار زدن سایر شهروندان با هر اسبابی و به هر قیمتی و قرار گرفتن در راس امور و تحمیل خواسته ها به سایر افراد جامعه، که سال ها است به دستور کار تندروها تبدیل شده است.
تفاوت این خانم با سایر چهره های این جریان در این بود که ایشان چندان بلد نبود دیپلماتیک حرف بزند و مثل سایر همفکرانش، بارقه های خودخواهی و خودمحوری را در اعماق کلامش پنهان نکرد و هر چه به ذهن داشت بیرون ریخت.
ایشان ظاهر و باطن حرفش را زد و نمی شود بابت تندروی به او خرده گرفت. سال ها است که روی این ظرفیت ها کار شده و این نگاه ها را تقویت می کنند.
دشمنان ایران روی این آدم ها حساب ویژه ای باز کرده اند چون نتیجه تفکر آنها در صحنه عمل به دو قطبی شدن جامعه دامن می زند. هر چه تعداد تندرو ها در سطح اجرایی بیشتر باشد احتمال عصبانی شدن جامعه و بروز اعتراض بیشتر است.
فضایی که بر جامعه حاکم است باز هم چنین نتایجی را منتشر خواهد کرد. با اقلیتی طرف هستیم که فکر می کنند حزب اللهی یعنی امام حسینی و امام حسینی یعنی حزب اللهی در حالی که این مملکت هزاران سال است که مسلمان و امام حسینی است. ولی ایرانی هرگز تشنه تخریب همنوعش و هموطنش نبوده و هرگز از بیرون کردن نخبه ها و فراری دادن جوانانش خرسند نشده است!
طبیعی است که این افراد بدون پشتیبانی حاکمیت مطرح نمی شدند. حمایتی وجود داشت و آن ها را دستچین کرده و نگاه های تند و همنوع ستیزشان را برجسته ساخته است.
تعداد این افراد بیشتر نشده است بلکه آن ها زیر چتر حمایتی حاکمیت پر زور تر شده اند. همانطور که امروز می بینیم در سایه حمایت بی دریغ رسانه ای از دعوت یک ایرانی دیگر به رسانه ملی که متعلق به تمام ایرانیان است، دل چرکین هستند.
این حرف ها پاسخ نگارنده به شما است وگرنه صاحب این قلم برای این خانم تنها یک جواب دارد و آن این است که ایران متعلق به همه ایرانی ها است.