«ترول‌ها» همان موج‌سوارانی هستند که می‌دانند ما در این دنیای پُر از تلاطم سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، زیست – محیطی و بهداشتی، آیینی و دینی‌های انحرافی و ساخته شده زندگی می‌کنیم.
مستند «خشم دیجیتال» یکی از قسمت‌های مجموعه مستند «ضد» به کارگردانی محسن کریمیان، محصول مرکز مستند سوره، یک اهمیت و ضرورت در تولید را نشان می دهد، چون؛ در حال حاضر بخشی از جهان اجتماعی ما در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی در جریان است.
مستند به طور پنهان اشاره می‌کند اگر تا چند سال قبل فضای مجازی، فضایی سرگرم‌کننده بود و تنها بخشی از اوقات ما را به خود اختصاص می‌داد هم اینک، بخش بیشتری از اوقات ما را به خود اختصاص داده و امکان تعاملات و گفت‌وگوی بیشتری فراهم آورده است. «خشم دیجیتال» مختص به همین حال و فضاهای جدید است. این مستند با صراحت تمام و بی‌پیرایه، شفاف و البته پُر از هشدار و انذار پیامش را مستقیم به کاربران و مخاطبان فضای مجازی منتقل می‌کند. مهمترین هدف کارگردان از ساخت این مستند ترسیم و توصیف مساله اجتماعی جدیدی تحت عنوان «خشونت» از نوع مجازی است که گریبانگیر انسان امروز شده است.
نوعی از خشونت که به صورت پنهان از دید کاربران، چنان بر زندگی او تاثیر گذاشته است که نمی‌داند مسبب آن کیست! خشمی که سبب تغییر شئونات مختلف ابعاد فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی او شده و انسان را عصیانگر کرده است بدون آن که بداند او در کدام ناکجاآباد زندگی می‌کند.
کارگردان در مستند «خشم دیجیتال» به خوبی طرح مساله می‌کند و بازنمایی گونه‌ای خشم را به تصویر می‌کشد که توسط «ترول‌ها» یا اوباش مجازی نشات می‌گیرد. «ترول‌ها» همان موج‌سوارانی هستند که می‌دانند ما در این دنیای پُر از تلاطم سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، زیست – محیطی و بهداشتی، آیینی و دینی‌های انحرافی و ساخته شده زندگی می‌کنیم؛ دنیایی که پُر از بی‌عدالتی است، نهادها و سازمان‌های بشردوستانه بی‌کارکرد شدند، مقامات دولتی بر سرتحقق وعده‌های خود نیستند و کمتر قدرت تاثیرگذاری بر افکار عمومی دارند.
آن‌ها می‌دانند هر روز فناوری‌ها و تکنولوژی‌های نوین، مرزهای واقعی دنیای واقعیت و غیرواقعیت را از بین برده‌اند. «ترول‌ها» به راحتی سوار بر این موج می‌شوند، بر کاستی‌ها پافشاری می‌کنند و با چاشنی اغراق در هم آمیخته می‌کنند سپس منتظر نمود آن می‌شوند.
از نظر آلن دوباتن در دنیای امروز مقداری خبائث کار کسانی است که نمی‌توانند تصور کنند قدرت زخم زدن به دیگران را دارند. آن‌ها گمان می‌کنند که رفتارشان تاثیری روی دیگران ندارد و این موجب می‌شود شرط ادب و انسانیت را زیر پا بگذارند و طوری ضربه بزنند که انگار طرف مقابل زره فولادی به تن دارد. از این نظر به رفتار دوران کودکی وفادارند. بنابراین حضور این اوباش رسانه‌ای بر دامنه این آشفتگی‌ها هروز افزوده می‌شود...