به قلم سرذبیر
شرایطی پیش آمده که ایران تنها کشوری است که مخالف زیاد دارد ولی دوست کم. نکته قابل تأمل اینکه دنیا و بازیگران بین المللی به کره شمالی که دارای بمب اتم است و کره جنوبی، ژاپن و آمریکا را تهدید می‌کند توجه ندارند، اما امپراطوری رسانه‌ای مسائل و سخنان مقامات را زیر ذره بین قرار می‌دهند و از کاه کوه می‌سازند و پروپاگاندا می‌کنند.
این فرایند یک اتفاق تلخ برای مردم ایجاد می‌کند و آن انتظارات تورمی است که قدرت خرید و سفره مردم را هدف قرار می‌دهد. مهم‌تر اینکه جنگ روانی و جنگ اقتصادی باور پذیری به دولت را نیز کاهش می‌دهد. مجلس با حذف تئوریسین اقتصادی آن، ضربه کاری به دولت وارد کرد و به التهاب بازار و انتظارات تورمی دامن زد!
این نماینده‌ها انگار به عواقب کار های خود آگاه نیستند، اگر بودند این چنین نمی‌کردند، زیرا اهل فن می‌داند که امروز ایران از شرق توسط طالبان و اتباع میلیونی غیر مجاز در کشور، از غرب توسط ترکیه و جمهوری آذربایجان و از جنوب توسط کشورهای عربی در معرض تهدید قرار گرفته است. مهم‌تر اینکه از شمال توسط همسایه شمالی هم که پیش از این پنداشته می‌شد دوست و متحد ایران است، اکنون ورق برگشته و قرار است ترامپ و پوتین در روزهای آینده در ریاض با هم قهوه بخورند و با همفکری بن سلمان درباره ایران و اوکراین معامله کنند. آیا این خطر نیست؟ آیا این موضوع امنیت ملی را تهدید نمی‌کند؟
پرسش این است که در میانه تحدیدها و تهدیدها چه باید کرد؟
پاسخ این است که در گام نخست باید واقعیت‌ها را به مردم گفت و باب دیپلماسی با بازیگران بین المللی به ویژه غرب را مفتوح نگاه داشت و از خردمندان و خیر خواهان و مصلحین جامعه برای عبور از بحران‌ها و کمک به مردم گرفتار در مشکلات کمک خواست.