محمدامین طاهرپور، روانشناس می‌گوید: «مهم‌ترین مساله در مورد کودکان و نوجوانان این است که ظرفیت ذهنی و ظرف روانی آنها نسبت به بزرگسالان کوچک‌تر است و در نتیجه توانایی کمتری در هضم و پذیرش چنین حوادثی دارند. حتی اگر کودک و نوجوانی در معرض اخبار کلی در مورد چنین حادثه‌ای قرار گرفته باشد، والدین و بزرگسالان باید تا حد امکان، از طرح جزئیات بیش از اندازه یا تکرار مداوم خبر در مقابل او خودداری کنند. بزرگسالان باید محیط امنی را برای کودکان و نوجوانان فراهم کنند و در دسترس آنها باشند تا اگر کودک یا نوجوانی، نیازمند صحبت در مورد حادثه انفجار بندرعباس بود، فضای لازم را در اختیار داشته باشد. بهتر است والدین، بچه‌ها را برای صحبت و برقراری ارتباط با خود یا دیگر اعضای خانواده تشویق کنند و شنونده خوبی برای آنها باشند. اطلاعاتی نیز که بزرگسالان در مورد حادثه به کودکان و نوجوانان می‌دهند، باید در حد درک بچه‌ها و بدون اشاره به جزئیات غیرضروری باشد. بچه‌ها ممکن است نگرانی‌ها و احساسات منفی خود را به صورت مستقیم بیان نکنند و آنها را در قالب برخی رفتارها نشان دهند. در این مواقع، برخورد حمایتگر خانواده از فرزندان، آنها را تشویق می‌کند که احساسات خود را بروز دهند و مدیریت کنند. والدین در بلندمدت، اگر علائمی مانند افت تحصیلی، پرخاشگری یا هر رفتار جدید پرسش‌برانگیزی را در فرزندان خود مشاهده کردند، باید با متخصص مشورت کنند و از او کمک بگیرند.»