بی‌شک دیدار از مدرسه و دبستان و دبیرستانی که هر تحصیل‌کرده دورانی را در آن طی کرده جالب، جذاب، تماشایی و خاطره‌انگیز است. دارالفنون این مهد علم، ادب، هنر، سیاست، طب و ... هم از این ادعا مجزا نیست، اما گوئی مسئولین وزارت آموزش‌وپرورش و به‌خصوص معاون پژوهشی و تربیتی آن با گردهمایی دانش‌آموختگان قدیمی این مهد علم و دانش موافق نیست و نمی‌خواهد کسانی که نیم‌قرن قبل یا بیش از آن در این مدرسه درس خوانده‌اند و عشق و علاقه به گردهمایی در این مهد دانش و فرهنگ را دارند، دورهمی دوستانه و توام با عشق و علاقه‌ای را که به این مهد علم دارند، در صحن و سرای دارالفنون برپا نمایند معاون مزبور علناً به مدیر داخلی و متصدیان اداره‌کننده دارالفنون گفته است که این گروه از دانش‌آموختگان طاغوتی هستند، چون کراوات می‌زنند مگر پروفسور سمیعی کراوات نمی‌زند یا تحصیل‌کرده‌های نیم‌قرن قبل دارالفنون قابل‌اعتماد نیستند، درحالی‌که در بین این گروه اکنون پزشکان، نیروی انتظامی وکلای دادگستری و بازرگانان و کارشناسان حقوقی، مهندسی، اداری دیده می‌شوند که عمری را در خدمت به ایران طی کرده‌اند. مثلاً بهمن کشاورز وکیل دادگستری، دکتر صابر آرامی ارتوپد، دکتر محسن محبی مشاور حقوقی رئیس اتاق بازرگانی، تیمسار عمادی در نیروی انتظامی، تیمار علی علیا از افسران ارشد نیروی انتظامی، دکتر حسین مؤید الدین نماینده سازمان ملل، متحد مجید مصطفوی وکیل دادگستری، دکتر غلامرضا کیامهر محقق و اقتصاددان، دکتر غلامحسین تکمیل همایون استاد دانشگاه و .... راستی چرا آقای محمدیان معاون پژوهشی وزارت آموزش‌وپرورش با دورهمی دانش‌آموختگان دارالفنون که در سال 1330 یا قبل از آن در قید حیات هستند و دوست دارند لحظاتی از عمر خود را در دوران نیمه سالمندی و سالمندی در دارالفنون بگذرانند موافق نیستند.
باعث تأسف است وقتی‌که در اکثر کشورها وقتی تحصیل‌کرده‌های یک مدرسه و دانشگاه گرد هم بیایند و از خاطره‌ها و یادهای خود در آن نهادها با یکدیگر می‌گویند و شادی می‌کنند در ایران این‌گونه نامأنوس است.