استقلال سوریه از فرانسه
روز 11 آوریل 1946 سوریه که تحتالحمایه فرانسه بود استقلال یافت. پسازاینکه فرانسویها سوریها را در جنگ میسلون شکست دادند، جنرال هانری گورو سوریه را در سال ۱۹۲۰ بر اساس طایفه و دین به شش دولت مستقل تقسیم کرد که عبارت بودند از: دولتهای دمشق، حلب، العلویین، لبنان بزرگ، جبل الدروز و سنجاق اسکندرون. قیمومت فرانسه بر سوریه و لبنان از زمان شکست پادشاهی سوریه در جنگ میسلون در تاریخ ۲۴ ژوئن ۱۹۲۰ حاکم شد و در ۱۷ آوریل ۱۹۴۶، با خروج آخرین سرباز فرانسوی منقرض شد. سوریها در ۱۷ آوریل هرسال به مناسبت خروج آخرین سرباز فرانسوی از سرزمینهای سوریه در ۱۷ آوریل ۱۹۴۶ جشن میگیرند. پیش از استقلال، گفتمان در مورد قرارداد پیمان استقلال سوریه از فرانسه به مدت شش ماه، از مارس تا سپتامبر ۱۹۳۶ به طول انجام انجامید. در رأس گروه اعزامی سوریه به فرانسه رئیس تشکل ملی سوریه و رئیسجمهور آینده این کشور هاشم الاتاسی قرار داشت. مجلس نمایندگان سوریه در دسامبر ۱۹۳۶ به این قرارداد رأی اعتماد داد ولی مجلس نمایندگان فرانسه این قرارداد را تصویب نکرد و اندکی بعد از آنهم جنگ جهانی دوم آغاز شد که این جنگ مانع هرگونه فعالیت برای پیشبرد تصویب قرارداد از طرف فرانسه شد. اما شارل دو گل پسازاینکه در کارزار سوری لبنانی، نیروهای فرانسه ویشی متحد آلمان نازی را از سوریه بیرون راند در همان سال یعنی ۱۹۴۱م استقلال این کشور را اعلام کرد.
درگذشت رومانوس سوم
رومانوس سوم با عنوان کامل رومانوس سوم آرگیروس، زاده 928، امپراتور بیزانس از ۱۰۲۸ تا ۱۰۳۴، روز ۱۱ آوریل ۱۰۳۴ در کنستانتینوپول (قسطنطنیه یا استانبول فعلی) درگذشت. رومانوس یکی از اشرافزادگان نهچندان برجسته بیزانسی بود که کنستانتین هشتم، امپراتور وقت او را وادار به ازدواج با دختر خود زوئه نمود و او را پیش از مرگش جانشین خود ساخت. کنستانتین در نوامبر ۱۰۲۸ درگذشت و رومانوس با عنوان رومانوس سوم با زوئه مقدونی بر تخت امپراتوری نشست. رومانوس سوم در دوران حکومتش تلاش نمود تا همچون فرمانروایی توانا عمل نماید اما در بیشتر کارهایش موفقیتی بهدست نیاورد زیرا که تمام قدرت عملاً در دست همسرش امپراتریس زوئه بود که در سلطنت با همسرش شریک بود ازاینرو فرامین امپراتور در مقابل فرمانهای زوئه معتبر نبود زیرا که زوئه وارث حقیقی بیزانس و دودمان مقدونیه بود و حمایت تمام مردم و سنا پشتش بود. کوششهای او بهمنظور کاهش فشار ناشی از مالیاتها به آشفتهسازی امور مالی مربوط به دولت انجامید و لشکرکشی عظیمش علیه تهاجمات مسلمانان در مرزهای شرقی که خود فرماندهی آن را در ۱۰۳۰ برعهده داشت نتیجهای جز شکست در اعزاز (سوریه امروزی) برای او در برنداشت.
اعدام عباسعلی خلعتبری
عباسعلی خلعتبری، زاده ۱۲۹۱ در تهران، وزیر امور خارجه در دولتهای امیرعباس هویدا (شهریور ۱۳۵۰ تا مرداد ۱۳۵۶) و جمشید آموزگار (مرداد ۱۳۵۶ تا شهریور ۱۳۵۷) بود؛ از مهمترین اقدامات او امضای پیمان معروف ۱۹۷۵ الجزایر بود که ایران و عراق با آن مرز خود را در آبهای اروندرود تعیین کردند. او سرانجام در ۲۲ فروردین ۱۳۵۸ در دادگاه انقلاب به ریاست صادق خلخالی محکوم به اعدام شد.