«الیف شافاک»، نویسنده دو رگه ترکی- انگلیسی که در ایران با کتاب «ملت عشق» شناخته میشود، در گفتگویی با نشریه «گاردین»، نویسندگان را حلال مشکلات امروز جهان و پل ارتباطی میان فرهنگها معرفی کرده است. در ادامه ترجمه این مصاحبه را به نقل از ایلنا میخوانید.ویروس کرونا تنها مشکل بشر در سال ۲۰۲۰ نبود، بسیاری از کشورهای جهان شاهد اتفاقات ناگواری بودند و برخی از این رویدادها همچنان ادامه دارد. صرفنظر از مسائلی مثل کرونا، فقر، بیکاری، نا عدالتی طبقاتی و جرم و جنایت، مشکلات کشورهای جهان مطرح میشود. اقلیتهای فکری لهستان، دشمن شماره یک مردم معرفی میشوند. قدرت گروههای نئونازی مجارستانی بیشتر میشود. پلیس آمریکا، سیاهپوستان را میکشد و مهاجران و اقلیتهای مذهبی که در آلمان سکونت دارند، هرروز با مشکلات جدیدی روبرو میشوند. در بریتانیا، برزیل، هندوستان تعصب مذهبی و اسلام هراسی بیداد میکند. تمام این موارد حاکی از آن است که انسانها به همنوعان خود ظلم میکنند. تاریخ نشان داده است که تمدنهای بشری هیچوقت با خشونت، قتل و جنگهای داخلی شروع نشده است، بلکه همیشه این کلمات و کلیشهها بودهاند که تمدنهای بشری را ایجاد کردهاند. حقوق بشر و دفاع از آن با یک کلمه آغاز میشود. این کلمات همان داستانها هستند و ما نیاز به گفتن داستانهای متفاوت برای جامعه بشری داریم. نویسندگان با هر نژاد و ملیتی که دارند باید تلاش بیشتری کنند تا درباره مردم با آدابورسوم متفاوت بنویسند. این امر باعث میشود تا انسانها ازنظر احساسی و عاطفی، رابطه بیشتری داشته باشند. در این شرایط بحرانی انسانیت و بیعدالتی، نویسندگان باید روحیه انسان بودن را در بین مردم جهان تقویت کنند. همچنین در این شرایط بهطور موقت هم که شده بیایید تعصبهای قومی قبیلهای خود را فراموش کنیم و برای مردمان دیگر مناطق جهان بنویسیم تا رنج آنها را کاهش دهیم. شرقی یا غربی هیچ تفاوتی ندارد، همه ما انسان هستیم و در این کره خاکی زندگی میکنیم. ادبیات قدرت جهانشمول دارد و ما نویسندگان باید از قدرت شفابخش آن برای نجات مردم استفاده کنیم. حق با «دوریس لسینگ» بود، زیرا او باور داشت که نویسندگان باید با استفاده از «زمان»، حوادث را بررسی و تحلیل کنند. در دوران پساکرونا جهان علاوه بر بیماری با مشکلات بسیاری دستبهگریبان است، ولی من میگویم در اینجا ادبیات قبل از بروز حادثه باید نقش تحلیلی خود را ایفا کند و نویسندگان به کمک بشریت بیایند. هنر و ادبیات، نخستین قربانیان فروپاشی اقتصادی بسیاری از کشورهای جهان هستند. کتابخانهها و مراکز فرهنگی تعطیل میشوند و نیاز به داستان در این زمانه دیگر از یک کالای تجملاتی فراتر رفته و به نیازی حیاتی تبدیلشده است. هنر داستاننویسی، یکی از آخرین سنگرها برای مقاومت در برابر بیعدالتی است.