مارتین کوپر، مخترع نخستین گوشی در جهان در مصاحبهای گفت که «مردم باید میزان استفاده از گوشیهای هوشمند را کمتر کرده و اندکی زندگی کنند.» به گزارش جماران، گوشیهای هوشمند زندگیمان را آسانتر کرده و در بسیاری از مواقع حتی جان بسیاریها را از مرگ نجات دادهاند؛ اما این روزها یا بهتر است بگوییم این سالها، بارها و بارها خبر، مقاله و… در رابطه با عدم استفاده درست از این وسیله منتشر شده و به کاربران هشدار داده میشود که اندکی استفاده از گوشیهای هوشمند را کمتر کرده و به زندگی واقعی خود برسند. حقیقت این است که شرکتهای تولیدکننده گوشیهای هوشمند با اضافه کردن یک سری قابلیتهای جذاب به محصولات خود، تلاش میکنند کاربران را در انجام هر کاری به گوشی وابسته کنند. همین موضوع هم سبب شده آنها بیشازپیش به این محصولات دلبستگی پیدا کرده و بیشتر خود را مشغول دنیای مجازی کنند.
مارتین کوپر که اکنون ۹۲ سال سن دارد، هفته گذشته در برنامه BBC Breakfast حضور پیدا کرد و وقتیکه میزبان به او گفت که ۵ ساعت در طول روز پای گوشی هوشمند وقت میگذراند، گفت؛ «واقعاً؟ ۵ ساعت در طول روز؟ کمی زندگی کنید!». او بعدازاینکه شنید بسیاری از افراد وقت زیادی را پای گوشیهایی خود میگذرانند، به نشانهی تأسف خندید.
مارتین کوپر که خودش مخترع گوشی بوده میگوید کمتر از ۵٪ از وقت روزانه خود را روی گوشیهای هوشمند میگذارد؛ اما اینطور که به نظر میرسد، ظاهراً او از عموم مردم فاصله زیادی دارد. سال گذشته مؤسسه تحقیقاتی Statista تصمیم گرفت یک نظرسنجی در کشور آمریکا برگزار کند و از میزان استفاده آنها از گوشیهای هوشمند مطلع شود. درنتیجه این بررسی مشخص شد ۴۶٪ از کاربران آمریکایی، ۵ الی ۶ ساعت از وقت خود را پای گوشیهای هوشمند میگذرانند، درحالیکه ۱۱٪ آنها حتی بیش از ۷ ساعت از آن استفاده میکنند.
مارتین کوپر گوشی را با یک ایده کاملاً متفاوت اختراع کرد. او میخواست هرکسی بتواند هرجایی که میرود، با افراد دیگر ارتباط برقرار کند. طبق گفتههای کوپر، بزرگترین دستاوردش این بود که توانست کاری کند هرکسی یک شماره تلفن شخصی داشته باشد.
اگرچه استفاده از گوشی هوشمند این روزها افزایش پیدا کرده است و باید فکری به حال این وضعیت شود، اما نمیتوان گفت این روزها میشود فقط ۵٪ برای گوشی وقت گذاشت و موفق زندگی کرد. حداقل برای برخی از مشاغل چنین چیزی غیرممکن است. پرسش این است که چطور میشود خیل عظیمی از کاربران را قانع کرد که فقط در مواقع ضروری از گوشیهای خود استفاده کنند و اندکی دنیای واقعی را دیده و از تجربه بودن در آن لذت ببرند؟