توسط پل آر. پیلار
22 ژوئن 2022
تارنمای نشنال اینترست
برگردان و کوتاه‌سازی علی‌اصغر شهدی
[email protected]
بزرگ‌ترین خدمتی که قرار بود بایدن برای ملت آمریکا انجام دهد، بازگرداندن یکپارچگی، حقیقت، عقل، همدلی و درک کمک‌رسانی عمومی به کاخ سفید پس از 4 سال ریاست جمهوری ترامپ بود؛ اما یک رئیس‌جمهور یک دوره‌ای می‌تواند اقدامات بیشتری داشته باشد. یک فرد یک دوره‌ای که نگران هیچ‌یک از دودلی‌های مرتبط با انتخاب مجدد نباشد، می‌تواند عادات ملی قدیمی، کهنه و غیر مولد در اندیشیدن به سیاست بدون ترس از پرداخت هزینه‌های سیاسی شخصی را بشکند. چنین عادات قدیمی برخی از جنبه‌های اصلی سیاست خارجی ایالات‌متحده را تشکیل می‌دهد.
اینکه بایدن تلاش نمی‌کند از این عادت‌ها دور شود، با رویکرد دولت او در قبال خاورمیانه نشان داده می‌شود که نماد سفر آینده او به عربستان سعودی و اسرائیل است. ازآنجایی‌که انگیزه مأموریت در عربستان سعودی متقاعد کردن سعودی‌ها به پمپاژ نفت بیشتر است تا هم قیمت بنزین و هم ناراحتی مصرف‌کنندگان آمریکایی (رأی‌دهندگان) در مورد تورم کاهش یابد، این نمونه‌ای از محدودیت‌های سنتی است. تفکری که ملاحظات سیاسی داخلی کوتاه‌مدت را مقدم بر موضوعات استراتژیک بزرگ‌تر قرار می‌دهد. حتی مشخص نیست که از تحت‌فشار قرار دادن سعودی‌ها در مورد سطح تولید نفت، سود زیادی حاصل شود.
به نظر نمی‌رسد که دولت بر مشکل اساسی در قبال خاورمیانه غلبه کرده باشد، بلکه منطقه را بین افراد خوب و بد و بین متحدان و دشمنان تقسیم کرده است. ... این دیدگاه بی‌حرکت و ایستای قدیمی، اسرائیل و کشورهای عربی را که فعالانه با آن همکاری می‌کنند، به‌عنوان افراد خوب و ایران را بد به تصویر می‌کشد.
یک مثال برجسته از اینکه چگونه ایالات‌متحده می‌تواند به آشفتگی‌های ایجاد شده توسط جاه‌طلبی‌های محلی بازیگران منطقه‌ای کشیده می‌شود - جنگ در یمن است. در ابتدا، جنگ داخلی ناشی از نارضایتی قبیله‌ای بر سر مسائل داخلی، عاملی که بیش از هر عامل دیگری یمن را به یک فاجعه انسانی تبدیل کرد، حمله هوایی به رهبری عربستان سعودی به این کشور در سال 1394 (2015) بود. دولت بایدن به اعتبار خود، سال گذشته اعلام کرد که به حمایت از «عملیات تهاجمی» عربستان پایان می‌دهد، اما حمایت غیرمستقیم ایالات‌متحده از نیروی هوایی عربستان در قالب تعمیر و نگهداری و کمک‌های لجستیکی ادامه خواهد یافت.
بایدن چیزهای زیادی برای بحث با محمد بن سلمان حاکم عربستان سعودی دارد، نه‌فقط در مورد تکه‌تکه کردن یک ساکن ایالات‌متحده (قاشقچی) و سایر موارد نقض حقوق بشر و پمپاژ نفت بیشتر. گفت‌وگو ضروری است، اما نباید به‌عنوان گفت‌وگو با عربستان به‌عنوان یک «متحد» مطرح شود. عربستان سعودی درواقع یک بازیگر بزرگ و مشکل‌ساز منطقه‌ای بوده و هست.
مخرب‌ترین حملات هوایی پیوسته و پایدار بعدی در منطقه توسط اسرائیل علیه یک کشور همسایه، یعنی سوریه صورت می‌گیرد. این حمله علاوه بر خسارات و تلفات مستقیم، تنش‌های منطقه‌ای را تشدید کرده و چشم‌انداز برقراری صلح در سوریه را کاهش داده است. در اینجا به نظر نمی‌رسد که دولت بایدن حتی عقب‌نشینی ملایمی را که با جنگ هوایی عربستان در یمن داشته است، انجام داده باشد. در عوض، ایالات‌متحده با اسرائیل در مورد حملات هماهنگ می‌شود.
بی‌تحرکی دولت بایدن در مورد مسائل خاورمیانه بیشتر با قرار گرفتن در خط دولت قبلی در رابطه با ارتقای روابط بین اسرائیل و برخی کشورهای عربی (به‌اصطلاح «توافق ابراهیم») نشان داده می‌شود. حتی به نظر می‌رسد که آمریکا، عربستان سعودی را نیز به همین مسیر سوق می‌دهد. چشم‌انداز صلح و ثبات با کاهش انگیزه اسرائیل برای برقراری صلح با فلسطینی‌ها و تشدید تنش‌ها در منطقه خلیج‌فارس کاهش یافته است.
مورد بعدی توافق برجام است؛ توافقی که بایدن می‌خواست آن را بازسازی کند، اما در این خصوص، تسلیم برخی از تاکتیک‌های ترامپ برای از بین بردن آن شد. بایدن فرصتی را برای احیای سریع توافق از دست داد، چراکه می‌توانست تنها با استفاده از یک فرمان اجرایی دستور دولت ترامپ را ملغی کند. در عوض، دولت بایدن این کار را نکرد و رویکرد شکست‌خورده ترامپ با «فشار حداکثری» را ادامه داد. ... بی‌تحرکی سیاست بایدن در قبال ایران حتی شامل عدم خروج از دستور ترامپ برای قرار دادن شاخه‌ای از ارتش ایران در فهرستی است که برای گروه‌های تروریستی غیردولتی در نظر گرفته‌شده است، قطعه‌ای از بی‌تحرکی که منفعت عملی ندارد و طبق گزارش‌ها به مانع اصلی بر سر راه بازگرداندن برجام تبدیل شده است.
برای بایدن در دو سال آینده دیر نیست که این توشه و ترس‌های سیاسی داخلی را کنار بگذارد و در عوض رویکرد تازه‌ای نسبت به خاورمیانه اتخاذ کند که به‌طور کامل در خدمت منافع ایالات‌متحده قرار گیرد، نه آنکه از اهداف و درگیری‌های بازیگران منطقه‌ای پیروی کند. عدول از این رویکرد به معنای پیروی از همان شیوه قدیمی ایالات‌متحده در قبال منطقه خاورمیانه است، شیوه‌ای که شکست آن آشکارتر از موفقیتش است.