محمدعلی الستی ، جامعه شناس
نگارنده به خاطر دارد که در اوایل دهه شصت و در ایامی که تکنولوژی ویدئو به تازگی وارد کشور شده بود، استفاده از این وسیله به هر شکلی غیر مجاز بود. داشتن ویدئو خلاف قانون شمرده می شد و زندان و جریمه داشت. وقتی از خانه بیرون می آمدیم می دیدیم روی دیوار ها با اسپری نوشته اند: ویدئو عامل فحشا است. در همان زمان هم عده ای ویدئو را یک رسانه و یک وسیله ارتباطی معرفی می کردند. ابزاری که می توان با آن آثار نمایشی روز دنیا را دید و مستند های فاخر تماشا کرد و یا به تماشای فیلم های غیر اخلاقی نشست. در همان دوران به نظر نگارنده این کار مانند ممنوع اعلام کردن یخچال بود، به دلیل اینکه مشروبات الکلی در یخچال نگهداری می شوند.
اما بعد از سال ها ایجاد محدودیت و ممنوعیت و جریمه و زندان شاهد فعالیت موسسه رسانه های تصویری بودیم و همان فیلم ها که در زمان ممنوعیت ویدئو پنهانی دست به دست می شدند اینبار با مهر موسسه رسانه های تصویری وارد خانه ها شدند. ممنوعیت ویدئو یک مثال مهم در رابطه با محدودیت اینترنت است. هر تکنولوژی عوارض و مواهبی دارد و این به استفاده کاربر مربوط است. به طور مثال تشویش افکار و یا عادت های درست یا نادرستی که استفاده از این امکان برای کاربر بوجود می آورد.
امروز اینترنت در کشور ایران از مرحله باید و نباید عبور کرده و در کشور نهادینه شده است. تا جایی که تعداد بالایی از مشاغل در ایران به طور مستقیم و غیر مستقیم به اینترنت احتیاج دارند و وابستگی اقتصادی بالایی به اینترنت در کشور وجود دارد. حال عملکرد کسانی که به دلیل عوارض اینترنت صورت مساله را پاک می کنند در حال ایجاد بحران و عارضه ای برای کشور هستند. بعد از مشکلات اخیر اینبار مساله اینترنت در حال بحران زایی است.
تکنولوژی های نوظهور زندگی انسان ها را تغییر می دهند. در رابطه با اینترنت این تغییر ایجاد شده و اگر حاکمیت اراده ای برای مقابله با این تغییر داشت باید از دهه ها پیش تحقیق و بررسی مساله را آغاز می کرد و به دنبال راهکار هایی برای مقابله بود. چون امروز وابستگی اقتصاد، علم، آموزش، تکنولوژی و بسیاری از عرصه ها در کشور به اینترنت، غیر قابل انکار است. متاسفانه امروز تا در این رابطه صحبت می شود برچسب زنی ها شروع می شود.
البته به عقیده نگارنده ادامه داشتن محدودیت و قطع اینترنت می تواند طرحی هدفمند در راستای خاتمه دادن به اعتراضات باشد که توسط حاکمیت دنبال می شود. وقتی معیشت بخش های بزرگی از جامعه به دلیل قطعی اینترنت دچار سختی است. ابتدا به سراغ نزدیکترین عامل و مسبب می روند. اقشار آسیب دیده در این مرحله به جای اینکه حاکمیت را مسبب قطع اینترنت بدانند، از معترضان خشمگین خوادهند بود زیرا این طیف حاکمیت را ناچار به قطع اینترنت کرده است.
اگر کسی کسب و کاری اینترنتی دارد و امروز به دلیل محدودیت و قطعی اینترنت دچار خسارت شده، پیش از اینکه حاکمیت را مقصر بداند و انتقاد کند که در خیابان ها شعار بدهد، فرزندش و اعضای خانواده و نزدیکانش را که جزو معترضین هستند محکوم می کند. آنها را با دامن زدن به ناآرامی ها موجب قطعی و محدودیت اینترنت می داند. چون ادامه داشتن قطعی اینترنت بیش از آنکه اعتراضات را کنترل کند یا در آرام سازی فضا موثر واقع شود در حال آسیب زدن به اقتصاد کشور و کسب و کار های اینترنتی است.بنابراین باید هرچه زودتر از اینترنت رفع محدودیت شود.