نخستین آدم آهنی یا سایبورگ جهان که یک پزشک انگلیسی مبتلا به بیماری نورون حرکتی بود و امیدوار بود کاملاً رباتیک شود، در سن ۶۴ سالگی درگذشت. به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، «پیتر اسکات مورگان» وقتی در سال ۲۰۱۷ مبتلا به بیماری نورون حرکتی (MND) تشخیص داده شد، تصمیم گرفت از پذیرش سرنوشت خود امتناع کند و معنای انسان بودن را به چالش بکشد. او می‌گفت که می‌خواهد مرزهای دستاوردهای علم را جابجا کند، بنابراین تصمیم گرفت عمر خود را افزایش دهد و کاملاً رباتیک شود.
بیماری نورون حرکتی به هر یک از پنج اختلال عصبی که به‌طور انتخابی، نورون‌های حرکتی را تحت تأثیر قرار می‌دهند و سلول‌هایی که کنترل فعالیت عضلانی داوطلبانه ازجمله صحبت کردن، راه رفتن، بلع و حرکت کلی بدن را بر عهده دارند، می‌گویند. اختلال در این بیماران موجب افزایش ناتوانی و درنهایت مرگ می‌شود.
این مهندس رباتیک مشهور جهان در طول مسیر خود برای تبدیل شدن به یک «سایبورگ» تحت یک مجموعه عملیات و مراحل بسیار پیچیده و خطرناک قرار گرفت که شامل ایجاد یک آواتار بسیار شبیه به خودش قبل از از دست دادن ماهیچه‌های صورتش بود که از آن برای ایجاد جملات استفاده می‌شد. این آواتار طوری طراحی‌شده بود که با استفاده از زبان بدن با هوش مصنوعی پاسخ دهد.
وضعیت دکتر «اسکات مورگان» در اوایل سال جاری و هم‌زمان بااینکه چشمانش دیگر بسته نشدند، وخیم‌تر شد.
آخرین مرحله از رباتیک شدن وی در سال ۲۰۱۹ باعث شد که او با موفقیت صدای خود را بازسازی کند. او تحت عمل جراحی حنجره قرار گرفت، به این معنی که صدای فیزیکی خود را از دست داد، اما با انجام این کار به دلیل وضعیت خود، از خطر ورود بزاق به ریه‌هایش جلوگیری کرد.
وی دو مرحله اصلی رباتیک شدن خود را «پیتر ۱.۰» و «پیتر ۲.۰» نامیده بود. او در این مورد در وب‌سایت خود گفت: تمام تعاملات فیزیکی من با جهان، رباتیک خواهد شد و طبیعتاً حواس پنج‌گانه من تقویت می‌شود؛ اما مهم‌تر از آن، بخشی از مغز و تمام شخصیت خارجی من، به‌زودی الکترونیکی و کاملاً مصنوعی خواهد شد. از آن به بعد، من مقداری سخت‌افزاری، نرم‌افزار و مقداری دیجیتال و مقداری آنالوگ خواهم بود و این به همین‌جا متوقف نخواهد شد.
او یک ویلچر فوق‌العاده نیز داشت که می‌گفت به‌خوبی مهندسی شده و به او اجازه می‌دهد بایستد، دراز بکشد و سریع حرکت کند. وی تحت عمل جراحی پیشگامانه‌ای قرار گرفت که به عقیده او اولین عمل در نوع خود بود. در این عمل جراحی، یک لوله تغذیه مستقیماً در معده، یک سوند مستقیماً در مثانه و یک کیسه مدفوع مستقیماً روی روده بزرگ وی قرار گرفت. این راهکار به او کمک کرد تا با هرگونه مشکل احتمالی در تغذیه و قضای حاجت مقابله کند و همچنین به او کمک کرد استقلال خود را حفظ کند. دکتر «اسکات مورگان» با وجود خطرات ناشی از عمل جراحی و بیماری لاعلاج می‌گفت که اصلاً به اینکه چگونه باوجوداین بیماری زنده بماند فکر نمی‌کند و تنها قصد دارد رشد کند و زندگی بهتری داشته باشد.