سید مهدی ناظمی قره باغ با اشاره به معضل رها شدگی اموزش و پرورش گفت: در کشور یک تلقی سیاسی به وجود آمده است که می توانیم نام آن را «رها شدگی امر مهم تصمیم گیری» بنامیم. در حوزه آموزش و پرورش از اصطلاح جذاب تری برای این وضعیت استفاده می شود و نام آن را خصوصی سازی یا نفی تصدی گری گذاشته اند.
وی افزود: واقعیت این است که هر نامی روی وضع موجود بگذاریم در حقیقت امر با رها کردن مسئولیت روبرو هستیم. آموزش و پرورش ازکلیدی ترین، راهبردی ترین و سرنوشت ساز ترین حوزه های کشور است و رها کردن این بخش با هر توجیحی و تحت هر عنوان و برنامه ای صحیح نبوده و نیست.
ناظمی ضمن تاکید بر نقش دولت در ساماندهی وضعیت آموزش و پرورش گفت: آقای پزشکیان در روز های ابتدایی دوره ریاست جمهوری اش نزد آقای داوری اردکانی رفت و ایشان نکاتی را به رییس جمهور گوشزد کرد. امروز اهمیت بی چون و چرای مساله آموزش و پرورش برای رییس دولت معلوم است.
وی در رابطه با اهمیت نظام رسمی تربیت اضافه کرد: کشورهای توسعه یافته روی آموزش تمرکز ویژه دارند امروزه وقتی از کشوری موفق صحبت می کنیم در حقیقت از یک نظام آموزش و پرورش استاندارد حرف زده ایم که توانسته در تربیت نیروهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی موفق عمل کند.
وی در ادامه گفت: امروز در ایران آموزش و پرورش به شکلی افسار گسیخته با اشتباهات آموزشی و تربیتی دست به گریبان است. آمورش و پرورش در مسئولیت گریزی و رها سازی تصمیم گیری است. مسئولان ذی ربط تمایلی به اجرای کارهای زیر بنایی و پر مشقت ندارند و شجاعت اخذ تصمیمات مهم و چالشی در مسئولین دیده نمی شود.
این کارشناس آموزش با انتقاد از خصوصی سازی در آموزش و پرورش اظهار داشت: اجرای خصوصی سازی، بخش قابل توجهی از آموزش و پرورش کاری با دولت ندارد و هزینه خود را تامین می کند. این بخش که ظرفیت بزرگی از جامعه دانش آموزی را در بر می گیرد، کاملا رها شده و با فاصله ای که گرفته دیگر آموزش و پرورش هم مسئولیت نظارت درست بر این بخش را نمی پذیرد.
وی متذکر شد: خود مختاری بخش خصوصی آموزش در کشور مشکل بزرگی است که با معضل پارادایم، محتوای درسی و دیگر چالش های اخلاقی مربوط به این موسسات جدا است. برخی از این مدارس در حال شکار ثروت از طبقه مرفه جامعه هستند و به آموزش و تحصیل کمتر بها می دهند، برخی مدارس آمده اند تا یقه سفید تربیت کنند، برخی فقط روی آموزش زوم کرده اند و مغز دانش آموزانشان مثل ربات در حال بلعیدن محتوای درسی است. برخی دانش آموزان را برای مهاجرت پرورش می دهند و...
این مدرس دانشگاه با یادآوری چالش های طبقاتی شدن آموزش در کشور اضافه کرد: هر مدرسه و موسسه آموزشی غیر انتفاعی طیف و طبقه ای از جامعه را مخاطب قرار داده و دانش آموزان دیگر گروه ها را نمی پذیرد. عموما اقتصادی سیاسی و آلوده بر درآمد زایی این موسسات حاکم است و مسائل آموزشی و پرورشی تابع آن اقتصاد سیاه است. مشکل دیگر رقابت ناسالمی است که بین دانش آموزان این موسسات در جریان است. در برخی از این موسسات تمامی اصول انسانی، اخلاقی و قواعد تربیتی زیر پا گذاشته می شود تا دانش آموز رتبه برتر کنکور باشد.
وی افزود: آموزش و پرورش مبدا شروع طبقاتی شدن جامعه شده است. نظام آموزش و پرورش به سمت کاستی شدن پیش می رود، یعنی طبقه به معنای صرف طبقه مطرح خواهد بود و تمام مناسبات بین فردی از جمله مناسبات اقتصادی، سیاسی، ازدواج و شراکت و... درون آن طبقه انجام می شود. این وضعیت مساوی از هم گسیختگی جامعه و فروپاشی مناسبت های اجتماعی است.
ناظمی خاطرنشان کرد: سبک کنونی آموزش، آینده ای برای ما باقی نخواهد گذاشت. کودکان بسیاری به دلیل ناتوانی خانواده هایشان در تامین هزینه های بالای تحصیل، مدرسه را ترک می کنند یا به دانشگاه نمی روند در مقابل بخشی ازخانواده ها فرزندان خود را به دانشگاه های خارجی می فرستند. این عده معمولا به کشور بر نمی گردند و این وضعیت ایران را در معرض خطر فروپاشی اجتماعی و فرهنگی قرار می دهد.
این مولف و پژوهشگر تاکید داشت: این سبک از پیش ویرانی آینده در هیچ کجای دنیا سابقه ندارد. ایران در چند حوزه از جهان متمایز شده و متاسفانه راه به ناکجاآباد را در پیش گرفته است. یکی آموزش و پرورش، دیگری بهداشت و درمان و سومین مورد مسکن. در این حوزه ها اشتباهات سیاست گذار و نکات منفی آن چنان چشمگیر است که نمی توانیم خود را حتی با بدترین کشور ها مقایسه کنیم! علت این است که مسئولین این حوزه ها را به حال خود رها کرده اند، تصمیماتی کوتاه مدت و مسکن وار می گیرند و در حال روزمرگی هستند.
وی در ادامه یادآور شد: این بخشی از اتفاقاتی است که در آموزش و پرورش رخ می دهد و مساله اصلی رها شدگی آموزش و پرورش ایران است. با وجود اینکه یک دهه از رخ نمایی آثار سوء این وضعیت گذشته، ولی دولت و حاکمیت حاضر نیست مسئولیت خود را بپذیرد.
سید مهدی ناظمی قره باغ در پایان سخنان خود گفت: همین میزان اندک توسعه و پیشرفتی که امروز در کشور داریم، حاصل آموزش و پرورش سنتی ما است که حداقلی از انضباط، مسئولیت پذیری و سواد به معنی آموختن را در خود داشت.