محمد صالح مفتاح- کارشناس فرهنگی

پرداختن به مسئله‌ای که قصه سریال «یاغی» با آن شروع می‌شود، یعنی موضوع افراد بی شناسنامه، شجاعتی می‌خواهد که سازنده سریال یاغی به شکل درستی به آن پرداخته است. حل مشکلات افراد بدون شناسنامه و ورود به این موضوع، شجاعتی می‌خواهد که ازاین‌جهت، ساخت یاغی، قابل‌تحسین است. این مسئله به‌خصوص در مورد کسانی که مادر ایرانی و پدر غیر ایرانی داشتند در کشور ما چندین سال است که مطرح شده است. چند سال پیش با یک گروه از افرادی که شناسنامه نداشتند، مواجه شدم که با تشکیل یک گروه سرود و تواشیح تلاش می‌کردند که امرارمعاش کنند و زندگی‌شان را تغییر دهند. من اولین بار با مستند «خون‌مردگی» با محمد کارت آشنا شدم که با عینک انسانیت به موضوع اراذل اوباش و حاشیه‌نشینان شهر پرداخته بود و از دریچه آن‌ها به مسائل این گروه‌ها نگاه کرده بود. یک نفر در این مستند می‌گفت که ما در محیطی به دنیا آمده‌ایم و در شرایطی زندگی و رشد کرده‌ایم که هرکس جای ما باشد همین وضعیت را دارد. ایجاد تغییر در شرایط خاص و در سنین بالاتر، سخت‌تر است اما در یاغی می‌بینیم که کاراکتر اصلی با اراده‌اش، چگونه به دنبال ایجاد تغییر در زندگی‌اش است. در یاغی، علیرغم مشاهده خشونتی که ذهن مخاطب را اذیت می‌کند، ابعادی از انسانیت را به تصویر کشیده‌اند که امید را در دل مخاطب زنده نگه می‌دارد و این را تداعی می‌کند که انسان توان تغییر دادن شرایطش را دارد. نکته قابل‌توجه سریال این است که کارگردان از دور به موضوع نپرداخته و قصه را برای مخاطب، قابل‌باور کرده است. از طرفی هم باوجود شخصیت‌های منفی اطراف کاراکتر یاغی، بازهم او با سرسختی تمام، تلاش می‌کند تا تغییرات مثبتی را در زندگی‌اش اعمال کند. امیدوارم این سریال تا پایان، همین مسیر امیدبخشی را طی کند.