عقلانیت و تدبیر اگر در نظام حکمرانی صنعت خودرو جاری شود جای امید به آینده هست، اما اگر وضعیت فعلی در صنعت خودرو ادامه پیدا کند ما نه‌تنها خودروسازی خود را از دست می‌دهیم بلکه اقتصاد کشور دچار مشکل می‌شود. چراکه صنعت خودرو، موتور محرک اقتصاد است و پیشران فعالیت اقتصادی ما برای رشد و توسعه محسوب می‌شود. منظور از خصوصی‌سازی درست، تنها واگذار کردن بنگاه‌ها به بخش خصوصی نیست، بلکه باید قوانین نادرستی همچون قیمت‌گذاری دستوری، سامانه فروش یکپارچه، موانع غیر تعرفه‌ای و دخالت‌های دولت‌مردان برداشته شود و از طرفی به جای اختصاص اعتبارات بانکی به بخش دلالی همچون آنچه در چای دبش دیدیم، اعتبارات لازم و پشتیبانی مالی به شکل صحیح به خودروسازان تخصیص یابد.
قطع دست مافیا
رسانه‌ها باید علیه مافیا و افراد سودجو که قصد نابودی اقتصاد رادارند، عمل کنند و باید به کمک تولید بیایند، نباید رسانه‌ها وقتی از تولیدکنندگان و صنعتگران صحبت می‌کنند آن‌ها را مافیا بخوانند، درحالی‌که باید تلاش کنند دست افراد سودجو و مافیای خصوصی و دولتی از صنعت خودروسازی قطع شود.
دولت به جای تلاش برای رفع موانع تولید، قیمت محصولات تمام‌شده بنگاه‌های اقتصادی ازجمله ایران‌خودرو و سایپا را محدود و در کنار آن‌ها ده‌ها بنگاه کوچک به بهانه افزایش رقابت ایجاد می‌کند، درواقع امکان تولید برای رقابت جهانی در صنعت خودرو را متوقف می‌سازد.
واگذاری به بخش خصوصی متخصص
ایران‌خودرو و سایپا باید به بخش خصوصی کاربرد واگذار شود بخش خصوصی‌ای که دلش به حال مملکت می‌سوزد و می‌داند چگونه سرمایه موجود را به کار بگیرد تا بنگاه از زیان خارج شود؛ در صورتی که خصوصی‌سازی به درستی اجرا شود ما با دو بنگاه روبرو خواهیم شد که در یک دهه آینده بتوانند جزو ۱۰ خودروساز بزرگ دنیا باشند چراکه پتانسیل، نیروی انسانی متخصص و مدیر خلاق داریم. دولت از انجمن‌های تخصصی و صنفی که در آن‌ها مدیران لایق حضور دارند. مشورت و راهنمایی بگیرد.
به گفته وی، با روند فعلی مدیریتی نتیجه همان می‌شود که امروز شاهد آن هستیم، به عبارت دیگر دو شرکت با زیان فراوان داریم که هرروز بر زیان آن‌ها افزوده می‌شود. بیش از ۶۰ فعالیت اقتصادی و صنعتی کشور به صنعت خودرو مرتبط است بنابراین آن‌ها هم با خطر ورشکستگی مواجه خواهند شد.
آدرس غلط سهام تو دلی
سهام معروف به تو دلی یا درون گروهی در خودروسازی ایران ازجمله ایران‌خودرو را آدرس غلط دیگری است. این سهام راه فرار دولتی‌ها از واقعیت خصوصی‌سازی در ایران بوده و می‌توان گفت این سهام نوعی کلاه گذاشتن در زمینه خصوصی‌سازی است. نفس این سهام یک نوع انحراف از خصوصی‌سازی بوده است با این وجود در شرایط اضطراری فعلی، نخست باید مدیریت بنگاه‌ها را به دست بخش خصوصی کارآمد سپرد و سپس در آینده که بنگاه‌ها از زیان خارج شدند، تکلیف سهام تو دلی را مشخص کرد.
دولت به بهانه همین سهام تو دلی در مدیریت شرکت‌های خودروسازی دخالت می‌کند. سهام این دو شرکت را از دست دولت درآوردند و سپردند به نهادهای زیرمجموعه همان بنگاه‌ها، با این کار درواقع کنترل همه چیز را در اختیار گرفتند و مدیریت این دو بنگاه را دولتی نگاه داشتند.