علیرضا یزدانی: هادی عرب‏نرمی مجسمه‏سازی است که نقاشی را به عنوان مجرایی برای پردازش آنچه که در مجسمه‏هایش غیرقابل بیان و ناملموس می‏مانَد برگزیده است. این خود می‏تواند جالب توجه باشد؛ چرا که در این صورت کنجکاوی بیشتری را برمی‏انگیزد. 
تماشاگران در نقاشی‏های این هنرمند با لایه‏های چندگانه‏ای که یکی پس از دیگری از زمینه‏ی خود فاصله گرفته‏اند مواجه می‏شوند و در هر لایه، هم به دنیای ذهنی هنرمند نزدیک‏تر می‏شوند و هم خود را در موقعیت تأثیرپذیرتری احساس می‏کنند. 
آیا این نقاشی‏ها بیش از آنچه که از مجسمه‏ها ساخته باشد، زخم‏های هنرمند را می‏نمایانند؟ آیا آنها تماشاگران را بیشتر از مجسمه‏ها با آسیب‏های مشترک رویاروی می‏سازند؟ به نظر می‏رسد که همین طور باشد. اما یک چیز مشترک، هم در مجسمه‏ها و هم در نقاشی‏ها رخ می‏دهد و آن رهاشدگی تماشاگران در میان تنش‏هایی است که حل‏نشده باقی می‏مانند.
به‏سختی بتوان برای آثار عرب‏نرمی ارجاعاتی بیرونی یافت. آن‌ها بیشتر بر جوهره‏ی رنج‏ها، گسست‏ها، تقابل‏ها، سقوط‏ها و تعلیق‏ها تکیه دارند. او در مجسمه‏ها و نقاشی‏هایش بافت‏های درهم‏تنیده‏ای از اندام‏های انسانی را نمایش می‏دهد؛ بافت‏هایی خشن و پرتنش که بیانی دراماتیک را به ظهور می‏رسانند. کشمکش‏هایی خونین که حتی در فیگورهای منفرد نیز جریان می‏یابد. 
آیا این شدتِ بارِ عاطفی و روانی که در آثار هادی عرب‏نرمی تجلی یافته است، همان تجربه‏ای نیست که همه‏ی ما در معرض آن بوده‏ایم و اکنون همچون زخمی در روح جمعی ما بروز یافته است؟ آنچه که در فضای کلی آثار این هنرمند دیده می‏شود، اختلال عمیقی است که در روابط میان انسان‏ها پدید آمده است. در این آثار از امنیت و آرامش اثری نیست. درگیر شدن با خود و دیگری، جای همراهی و همسویی را گرفته است.
نیروی نامرئی و سرکوب‏شده‏ای در آثار هادی عرب‏نرمی ادراک می‏شود که هر مخاطبی با تجربه‏ی زیسته‏ی خود با آن مواجه می‏شود. من به آسیب‏هایی فکر می‏کنم که در سراسر زندگی‏ام مرا به گوشه‏ای ناخواسته رانده است. تو به زخم‏هایی فکر می‏کنی که هر بار زمین‌گیرت کرده است؛ و او به تلاطم‏هایی فکر می‏کند که امیدهایش را به باد داده است. آثار هادی عرب‏نرمی این طور عمل می‏کنند و ذهن مخاطبان خود را این طور درگیر هستی خود می‏سازند. آن‌ها را همچون آینه‏ای با خود روبه‏رو می‏کنند که در سنگلاخِ  فرسایشی دائمی گیر افتاده‏اند. آثاری که از این هنرمند به تماشا گذاشته شده است، بدون این که راوی داستانی باشند یا واقعه‏ای را به تصویر بکشند؛ تجربه‏ای ملموس را برای مخاطبان خود یادآور می‏شوند. رویدادی پویا از دل تضادهای رنگ‏های گرم با زمینه‏ای از آبی‏های سراسری پدیدار می‏شود. پیچ‏وتاب‏های اندام‏های عضلانی و تخریب و ترکیب اندام‏های گره‏خورده، تماشاگران را به سوی احساس‏هایی مرموز فرامی‏خوانند. آن لکه‏های قرمز همچون تراشه‏هایی پرانرژی، فشارهای روانی را در تماشاگران به اوج می‏رسانند. در نقاشی‏های هادی عرب‏نرمی حضور رنگ‏ها از پالتی مهارشده حکایت دارد و هرج‏ومرجی که گاهی رخ می‏نماید، به نظمی هارمونیک سوق پیدا می‏کند. فضاهای منفی و سایه‏روشن‏های مجسمه‏ها تحت سیطره‏ی فرم‏های ریتمیک و پویا هستند و در نقاشی‏ها این کنتراست‏های رنگ و نور است که بر کمپوزیسیون‏ها پیشی گرفته‏اند. شکل‏های بدون خطوط مرزی گاهی چنان در هم ذوب می‏شوند که بازشناسی آنها دشوار می‏شود و ترکیب‏ها به فرمی واحد و یکپارچه تبدیل می‏شوند. نقاشی‏ها به‏جز فیگورهای منفرد، فاقد هر گونه عنصر مرکزی هستند و ترکیب‏بندی‏ها بیشتر با تکیه بر کنتراست‏ها و ریتم‏ها ساماندهی شده‏اند. گفتنی است، این نمایشگاه از 19 تا 29 اردیبهشت در گالری ویستا برقرار است.