مصاحبه «مبینا نعمت زاده» که به‌صورت گسترده در رسانه‌ها بازنشر یافت، نه‌تنها از حیث اجتماعی حاوی پیامدهای زیانباری است، بلکه از منظر حقوق کیفری نیز واجد نکات تأمل‌برانگیزی است. نامبرده در بخشی از این گفت‌وگو، ضمن دفاع تلویحی از اقدام پدرش در ایراد ضرب به یکی از پیشکسوتان ورزشی، در مقام یک شاهد به ارتکاب عمل مجرمانه علیه پدر خود اذعان می‌نماید! و جالب‌تر آنکه بیان می‌دارد که در صورت قرار گرفتن در موقعیت مشابه، ممکن بود رفتاری خشونت‌آمیزتر از خود نشان دهد.
این اظهارنظر، در گام نخست، می‌تواند در زمره مصادیق تحریک یا تشویق به ارتکاب جرم ارزیابی شود؛ به‌ویژه آنکه این بیان از سوی شخصی شناخته‌شده در عرصه ورزش و در بستری رسانه‌ای و عمومی مطرح‌شده است.
از منظر قواعد ناظر بر معاونت در جرم، مطابق مواد ۱۲۶ قانون مجازات اسلامی، چنانچه احراز شود که نامبرده به‌نوعی موجب تشویق، تسهیل یا تقویت رفتار خشونت‌آمیز پدر خود بوده (و با توجه به اذعان ضمنی وی در مصاحبه به تأیید این رفتار)، امکان بررسی انتساب معاونت در بزه به وی وجود خواهد داشت. زیرا چنین اظهاراتی ممکن است به‌عنوان قرینه‌ای بر سوءنیت یا تشویق ذهنی مرتکب مورد ارزیابی قضایی قرار گیرد.
عنصر مهم دیگر در تحلیل این موضوع، جایگاه اجتماعی گوینده است. نعمت زاده به‌عنوان یک ورزشکار کشوری، واجد مسئولیت مضاعف در برابر گفتار و رفتار خویش در عرصه عمومی است. ازاین‌رو، گفتارش می‌تواند مصداقی از نقض ارزش‌های عمومی، ترویج خشونت و تشویش اذهان جامعه ورزشی تلقی شده و موضوع بررسی در مراجع انضباطی یا قضایی ذی‌ربط قرار گیرد.
جمع‌بندی، هرچند اظهارات فوق به‌تنهایی ممکن است به سطح تحقق یک جرم تام نرسد، اما در صورت وجود سایر ادله و زمینه‌های مؤید، قابلیت آن را دارد که به‌عنوان یکی از عناصر ذهنی مؤثر در وقوع جرم یا قرینه‌ای دال بر تأیید روانی رفتار مجرمانه درروند رسیدگی کیفری موردتوجه دادگاه قرار گیرد.