در کشوری همچون ایران که پیشینه‌ای غنی از هنر و فرهنگ در تار و پود هویت آن تنیده شده است، مطبوعات نقشی کلیدی در معرفی، ترویج و تحلیل آثار هنری ایفا می‌کنند. بدون حضور رسانه‌های مکتوب، بسیاری از آثار ارزشمند در سکوت باقی می‌مانند و فرصت ارتباط با جامعه را از دست می‌دهند.
هنر زمانی می‌تواند در زندگی مردم جایگاه واقعی خود را بیابد که دیده و شناخته شود. نقاشی، مجسمه‌سازی، خوشنویسی، موسیقی، تئاتر و سینما همگی به رسانه‌ای نیاز دارند تا پیام خود را به مخاطب منتقل کنند. مطبوعات این بستر را فراهم می‌آورند؛ چراکه با تیراژ گسترده و دسترسی عمومی، پلی میان هنرمندان و جامعه می‌سازند. هر مقاله، نقد، یا گزارش مطبوعاتی درباره یک اثر هنری می‌تواند دریچه‌ای تازه بر ذهن خواننده بگشاید و او را به شناختی عمیق‌تر برساند.
در دوره‌های تاریخی گوناگون، مطبوعات ایران همواره به هنر پرداخته‌اند. از روزگار مشروطه که روزنامه‌ها به انتشار اشعار نو و نقدهای هنری پرداختند، تا دوران معاصر که صفحه‌های فرهنگی و هنری به بخشی جدایی‌ناپذیر از روزنامه‌ها و هفته‌نامه‌ها تبدیل شده است. این روند نشان می‌دهد که مطبوعات نه تنها انعکاس‌دهنده رویدادهای هنری بوده‌اند، بلکه در شکل‌گیری ذائقه هنری جامعه نیز نقش‌آفرین بوده‌اند. بسیاری از سبک‌ها و جریان‌های تازه هنری، نخستین بار در ستون‌ها و صفحات مطبوعاتی معرفی شدند و سپس توانستند جایگاه خود را در میان مخاطبان بیابند.
یکی از مهم‌ترین کارکردهای مطبوعات در حوزه هنر، نقد هنری است. نقد در واقع نوعی گفت‌وگوی فرهنگی است که میان هنرمند، منتقد و مخاطب شکل می‌گیرد. وقتی یک روزنامه یا مجله به نقد آثار نمایشی یا نمایشگاه‌های هنری می‌پردازد، عملاً راهی برای درک بهتر اثر فراهم می‌آورد. نقد درست و منصفانه می‌تواند هم ارزش‌های یک اثر را برجسته سازد و هم کاستی‌های آن را آشکار کند. این فرایند نه تنها به رشد هنرمند کمک می‌کند، بلکه مخاطبان را نیز به سمت نگاه تحلیلی سوق می‌دهد و سطح فرهنگ عمومی را ارتقا می‌دهد.
از سوی دیگر، مطبوعات وظیفه دارند دستاوردهای هنری را از محدوده سالن‌ها و گالری‌ها بیرون آورند و در اختیار افکار عمومی بگذارند. در کشوری با پهناوری ایران، بسیاری از شهروندان فرصت حضور در پایتخت یا مراکز هنری بزرگ را ندارند. اما روزنامه‌ها و مجلات می‌توانند با انتشار گزارش‌ها، مصاحبه‌ها و پرونده‌های ویژه، هنر را به خانه‌های مردم ببرند. به بیان دیگر، مطبوعات همگانی‌ساز هنر هستند؛ آن‌ها دسترسی به هنر را همگانی می‌سازند و اجازه نمی‌دهند آثار ارزشمند تنها در محافل محدود باقی بمانند.
البته نقش مطبوعات در معرفی آثار هنری صرفاً به بازتاب خبری محدود نمی‌شود. بسیاری از روزنامه‌ها و مجلات معتبر، با اختصاص پرونده‌های تحلیلی به موضوعات هنری، به شکل‌گیری جریان‌های فکری کمک می‌کنند. برای مثال، پرداختن به هنر معاصر ایران یا معرفی آثار هنرمندان جوان، می‌تواند سرآغاز موجی تازه در عرصه فرهنگ باشد. مطبوعات با قدرت جهت‌دهی خود می‌توانند توجه عمومی را به موضوعی خاص جلب کنند و آن را به دغدغه‌ای ملی بدل سازند.
در دنیای امروز که رسانه‌های دیجیتال سهم بزرگی از اطلاع‌رسانی را بر عهده گرفته‌اند، شاید این پرسش پیش آید که آیا مطبوعات همچنان در معرفی آثار هنری جایگاهی دارند؟ پاسخ مثبت است. اگرچه فضای مجازی سرعت و گستردگی بیشتری دارد، اما مطبوعات با اعتبار، انسجام و رویکرد تحلیلی خود، هنوز مرجعیت بالایی در میان مخاطبان دارند. بسیاری از هنرمندان، انتشار نقد یا گفت‌وگو در یک روزنامه سراسری را نقطه عطفی در مسیر حرفه‌ای خود می‌دانند؛ زیرا این حضور، نوعی اعتبار رسمی به همراه دارد که شبکه‌های اجتماعی به‌تنهایی قادر به تأمین آن نیستند.
از منظر اجتماعی، مطبوعات می‌توانند پلی میان هنرمندان و مسئولان فرهنگی باشند. زمانی که یک روزنامه به کاستی‌های حمایت از هنر یا مشکلات صنفی هنرمندان می‌پردازد، در واقع صدای جامعه هنری را به گوش سیاست‌گذاران می‌رساند. این نقش مطالبه‌گرانه سبب می‌شود هنر از حاشیه به متن بیاید و جایگاه شایسته‌تری در برنامه‌های کلان فرهنگی بیابد.
نکته‌ای که نباید از نظر دور داشت، مسئولیت اخلاقی مطبوعات در قبال هنر است. اگر رسانه‌ها صرفاً به دنبال هیجان خبری یا جنبه‌های سطحی باشند، عملاً به جای ارتقای هنر، به سطحی‌نگری دامن خواهند زد. معرفی درست آثار هنری نیازمند خبرنگاران و منتقدانی متخصص است که بتوانند با دانش و دقت کافی به تحلیل بپردازند.