ستاره صبح در گفت‌وگو با علی تقی پور، رئیس اتاق بازرگانی مازندران به جست و جوی راه‌هایی برای رهایی از تبعات محدودیت‌های تحریمی پرداخته که در ادامه می‌خوانید:
محدودیت‌های تحریمی جدید اقتصاد ایران را نشانه گرفته است. در این شرایط لزوم اجرای اصلاحات اقتصادی احساس می‌شود. آیا تنها وظیفه دولت تدوین و اجرای طرح‌هایی نظیر کالابرگ است یا انتظارات بیشتری از تیم اقتصادی دولت می‌رود؟
قبل از اجرای مکانیسم ماشه و پیش از بازگشت تحریم‌ها نیز موضوع خود تحریمی‌ها در اقتصاد ایران برای ما مطرح بود و هنوز هم این مسئله حل نشده است.
دولت قبل از هر کاری باید دست از تحریم داخلی بردارد. ما هنوز از تحریم‌های خارجی ضربه نخورده‌ایم اما محدودیت‌های داخلی کمر فعالین اقتصادی را شکسته است!
اگر آیین نامه‌ها و بخش‌نامه‌های داخلی را نظاره کنید متوجهمی شوید که روزانه به طور متناوب برای بستن دست فعالین اقتصادی و سنگ اندازی پیش پای آن‌ها دستور و قانون تولید می‌شود. این وضعیت برای بخش خصوصی که سرمایه‌اش را در چنین وضعیت بحرانی‌ای در خدمت کشور و ملت گذاشته مشکل ایجاد می‌کند.
می‌توانید به نمونه‌هایی از این خود تحریمی اشاره کنید؟
اگر بخش‌نامه‌ها را مشاهده کنید تنها در یک مورد به محدودیت‌های صادراتی کالاهای آب بر که خلاف الگوی کشت هستند اشاره شده و مجلس در برنامه هفتم مصوب کرده که این کالاها عوارض صادراتی بدهند. وقتی این قانون تثبیت شد جهاد کشاورزی عجولانه لیستی ارائه کرد و گمرک به سرعت از صادرکنندگان عوارض مطالبه کرد. درحالیکه این قانون می‌تواند شامل برنجی شود که در خوزستان کاشته می‌شود، ولی برنج شمال کشور طبق الگوی کشت کاشته شده و شامل این قانون نمی‌شود.
اصلاً در زمینی که مشکل آب دارد نباید برنج کاشت وقتی آنبرنج کاشته و برداشته شد می‌شود خلاف الگوی کشت و باید عوارض صادراتی پرداخت کند درحالیکه دولت می‌تواند از ابتدا به کشاورزان مناطق کم آب و کم بارش الگوهای کشت مناسب پیشنهاد بدهد نه اینکه بعد از برداشت محصول عوارض بگیرد. این شیوه برخورد با مسئله چه دردی از بحران آب دوا می‌کند؟!
شمال کشور مهد کشت مرکبات است مرکبات محصول بومی این منطقه هستند چرا فعال اقتصادی باید به وقت صادرات محصول پرتغال مازندران عوارض آب بدهند؟! کشت مرکبات در زمین‌های شمال کشور عین الگوی کشت است. یک فعال اقتصادی باید دردسرهای بسیاری را تحمیل کند تا دولت را متوجه اشتباهش کند و بسیاری در مواجهه با اولین پیچ و خم مسیر صادرات از این کار منصرف می‌شوند. درحالیکه کشور در شرایط فعلی باید قدر این آدم‌ها را بداند که سختی این کار را به جان خریده‌اند و اشتغال ایجاد می‌کنند و ارز به کشور می‌آورند.
در چنین شرایطی قوانین صادراتی باید تسهیل شود نه اینکه گمرک آستارا روز به روز محدودیت‌های خود برای صادرات محصولات استان‌های همجوار را سختتر و سختتر کند! من از مسئولین دولتی سؤال می‌کنم چرا گمرک آستارا را توسعه نمی‌دهند؟! چرا صادرکنندگان از این گمرک را مجبور می‌کنند هر دستور و قانونی که به آن‌ها تحمیل شده را اجرا کنند و متحمل سختی شوند و سود این کار سنگین برایشان کم شود؟!
صادرکنندگان به دلیل این محدودیت‌ها که هیچ ارتباطی با آمریکا و اسرائیل ندارد، اذیت می‌شوند ولی چاره‌ای نداریم و گله می‌کنیم، پیشنهاد می‌دهیم و تحمیل داریم. این دست اقدامات خود تحریمی است. بخشی از این خود تحریمی در مدیریت‌های میانی دولت و در استانداری‌ها تنظیم و اجرا می‌شود.
امروز خود تحریمی از تحریم‌های خارجی خطرناکتر است. ما خودمان را با تحریم خارجی هماهنگ و سازگار کردیم، روا نیست زیر سایه تحریم‌های ظالمانه خارجی از طرف دولت نیز به ما فشار بیشتری وارد شود. بخشی از آیین نامه‌ها و بخش‌نامه‌های دولت در دلزده کردن فعالین اقتصادی، با تحریم خارجی همکاری می‌کند.
آیا تیم اقتصادی دولت را برای گذر از این دوره تحریم مناسب می‌دانید؟ به نظر شما رئیس‌جمهور با چه تغییر و اصلاحی می‌تواند اقداماتی کارگشا در حوزه اقتصادی و معیشتی انجام دهد؟
دیدگاه مدیران کشور باید صادرات محور باشد، چون صادرات یعنی تولید و اشتغال. این راه نجات کشور است. صادرات تنها انتقال کالا از ایران به دیگر کشورها نیست، صادرات یعنی استمرار تولید و اشتغال در داخل، یعنی محصول ایرانی وارد رقابت‌های بین‌المللی می‌شود و در شرایط فعلی صادرات یعنی شاهرگ حیات اقتصاد ایران.
حتی اگر در دیپلماسی بسته شود، محصولات ایرانی می‌توانند پرچم ما را در جهان بلند کنند. متأسفانه دیدگاه‌های غیر اقتصادی اجازه نداده آقایان راه حل‌های درست را ببینند. تا زمانی که دیدگاه مدیران کشور بسته یا ایدئولوژیک باشد، سیاست همچنان گلوی اقتصاد ایران را خواهد فشرد.