معاون امور رسانه‌ای و تبلیغات وزیر فرهنگ گفت:اکنون که ایران در مسیر پیچیده پیشرفت قرار دارد، هیچ سرمایه‌ای بالاتر از اعتماد عمومی و هیچ ابزار مؤثرتری از مشارکت مردم در همه ابعاد وجود ندارد. محمدرضا نوروزپور، معاون امور رسانه‌ای و تبلیغات وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در پیامی روز جهانی روابط عمومی و ارتباطات را تبریک گفت. در بخشی از این پیام آمده است؛
ما امروز در جهان و به‌ویژه در ایران، با مجموعه‌ای از چالش‌های درهم‌تنیده مواجه‌ایم که از آن‌ها به‌درستی به‌عنوان «مسائل بدخیم» (Wicked Problems) یاد می‌شود؛ مسائلی چون کاهش سرمایه اجتماعی، شکاف دولت و ملت، مهاجرت نخبگان، تنش‌های ارتباطی میان اقوام و گروه‌ها، ناترازی‌های بلندمدت در حکمرانی انرژی، تضعیف مرجعیت رسانه و کاهش اعتماد عمومی. حل این مسائل مستلزم آن است که روابط‌عمومی‌ها، با تکیه بر ظرفیت تحلیل گفتمانی، سواد رسانه‌ای پیشرفته، توانایی در ایجاد گفت‌وگوی بین‌نسلی و با شناخت عمیق از لایه‌های مختلف جامعه، نقش خود را به عنوان تسهیل‌گر اجتماعی، معمار بازسازی اعتماد و واسط بازخورد مؤثر میان دولت، رهبران افکار و افکار عمومی ایفا کنند.
روابط‌عمومی باید تبلور فرهنگ و تمدن ایرانی اسلامی ما باشد؛ مأمور به روایت حقیقت، تقویت اخلاق جمعی، ترویج کرامت انسانی و زنده نگه‌داشتن امید در دل جامعه. ما نیازمند روابط‌عمومی‌ای هستیم که نه فقط حرفه‌ای و کارآمد، بلکه ریشه‌دار در هویت تمدنی و فرهنگی این سرزمین باشد.
در عصری که الگوریتم‌ها بر جریان اطلاعات حکم می‌رانند، محتوا به‌طور فزاینده‌ای شخصی‌سازی شده و لاجرم با تشکیل اتاق‌های پژواک، حباب‌های فیلتر و سمت‌گیری‌های متعصبانه رسانه‌ای، افق ارتباطی جامعه تنگ شده است؛ اخبار جعلی به آسانی تکثیر می‌شوند و جامعه به مجموعه‌ای از جزایر گفتمانی گسسته بدل شده و به سوی دوقطبی‌های خانمان‌سوز می‌رود؛ روابط‌عمومی دیگر نمی‌تواند به متون کلاسیک یا تکنیک‌های یکنواختی تکیه کند که برای جوامع کم‌چالش طراحی شده‌اند. روابط‌عمومی امروز باید نقش نوینی ایفا کند: نقشی مبتنی بر درک پیچیدگی‌های اجتماعی، بازآفرینی ظرفیت گفت‌وگو، شنیدن صداهای متکثر و تلاش برای بازسازی سرمایه اجتماعی. این روابط‌عمومی، نه صرفاً ابزار اطلاع‌رسانی، بلکه آشتی‌دهنده اجتماعی و معمار همبستگی ملی است.
این مهم، اما، تنها با یک تحول جدی میسر است: بومی‌سازی روابط‌عمومی. ما دیگر نمی‌توانیم صرفاً مصرف‌کننده ادبیات و تکنیک‌های ترجمه‌شده باشیم. باید مدل‌های خودمان را بر اساس واقعیت‌های فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و رسانه‌ای ایران طراحی کنیم. مثلاً، در الگوی بومی ما، «شفافیت» صرفاً خروج اطلاعات نیست، بلکه فرآیندی است برای برقراری گفت‌وگوی اصیل و قابل اعتماد با مردم. «بحران» صرفاً یک وضعیت اضطرار نیست، بلکه لحظه‌ای است برای بازسازی سرمایه اجتماعی و جلب مشارکت.
پیشنهاد می‌کنم طراحی چارچوب‌های بومی روابط‌عمومی بر سه محور اصلی استوار شود: ۱. بازتعریف کارکردها در راستای افق تمدن ایرانی اسلامی؛ به‌گونه‌ای که روابط‌عمومی نه صرفاً ابزار مدیریت تصویر (آن هم فقط رئیس سازمان) بلکه رکن مشارکت‌سازی و تقویت هویت فرهنگی باشد. ۲. بومی‌سازی و ارتقای روش‌ها و تجهیز ابزارهای سنجش افکار عمومی، متناسب با ابعاد گسترده و درهم‌تنیده مسائل بدخیم اجتماعی و سیاسی در ایران. ۳. ایجاد و تقویت سامانه‌های بازخورد فراگیر در سطح ملی و محلی برای ترمیم و تقویت پیوندهای ارتباطی میان مردم، نخبگان اجتماعی (رهبران افکار) و ساختارهای حکمرانی.